MORDECAI: The Wicked Game

Chapter 27

Chapter 27

Ang sakit pala. Sobrang sakit sa dibdib. Para ba pinipiraso piraso ang puso ni Marzena sa nakita niya. Kahit masakit ay pinili ni Marzena na panoorin ang dalawa sa malayo and dalawa.

She only loved one person but loving that person was really hurtful. Her first love and she thought it would be her first heartbreak or not dahil umpisa pa lang ay hindi naman talaga sila ni Kione.

Marzena gritted her teeth. Ito ang unang beses na nasasaktan siya ng ganito. Mas masakit pa ito nung iwan niya sa Ellesmere ang pamilya niya dahil alam niya na may babalikan pa siya pero si Kione.

Marzena knows that they won't have a happy ending, but still, she is looking forward to being with him. Be with her first love, Kione.

Marzena froze in her spot. Her tears fell from his eyes. Parang sasabog ang dibdib niya sa nasaksihan. Kione was kissing Annaleigh. She covered her mouth as she sob silently. He kissed another girl beside her.

Umiiyak na ngumiti siya. Seeing Kione and Annaleigh, they looked perfect with each other. And she can't see herself in the picture because in the first place, she was just an extra. A no one.

Napakasakit pala talaga na makita mo ang taong mahal mo na may kahalikan na iba maliban sa'yo. She felt numb. Gusto niyang saktan ang lalaki hanggang sa mawala ang sakit na ipinaparamdam nito pero hindi niya kaya...

To feel this f*****g damn pain because of this person who just meet, was terrifying.

Hindi pa rin siya napapansin ng dalawa kaya malaya niya napapanood ang mga ito pagsaluhan ang halik ng isa't isa. The two of them really look like they really love each other. But what about her? She wanted to ask Kione but she can't. Wala siyang lakas ng loob na tanungin ang binata.

"Kione stop... Someone might see us." She heard Annaleigh say while laughing, happily.

Ang saya nilang tingnan pero ako... heto at nasasaktan dahil sa kanila.

Ngayon pumasok sa isip niya na isa lang siyang basura sa dalawa. Basura na bigla na lang pumasok sa buhay ng mga ito. Hindi siya bagay sa mundo ni Kione. At walang wala siya kay Annaleigh, sa ganda pa lang nito at pananamit ay talo na siya paano pa kung sa yaman.

Kumuyom ang kamao niya ng marinig iyon, nararamdaman niya na para ba na may pumipiga sa puso niya at may yumurak sa dibdib niya.

If this is what they call love... She would choose to not love someone, anymore. Ang sakit kasi sa pakiramdam.. nakakamatay. Marzena felt like she just died right now.

Kione hugged Annaleigh kaya naman nagawi ang tingin nito sa kanya. Gulat. Iyan ang makikita mo sa mukha ng lalaki.

Umawang ang labi ni Kione animo may gustong sabihin pero hindi lang nito matuloy tuloy.

"Hey. Are you okay?" The lady asked Kione.

He just nodded at Annaleigh. Nakita na siya nito pero hindi man lang siya nito nilapitan. He really doesn't care for her. Pakitang tao lang pala lahat ng pinakita at ginawa sa kanila ni Kione. She's so stupid to love Kione.

And it made her question herself. Why did she open herself, her heart, to someone who was bound to leave and hurt her?

Pero hindi parin niya maiwasan na tanungin ang sarili na ganon na lang ba iyon? Lahat ng nangyari sa kanila wala lang ba iyon sa lalaki. Natawa siya sa sarili. Naawa siya para sa sarili niya. Umasa siya sa pagmamahal ng isang lalaki na hindi naman siya kayang mahalin. Bakit ba kasi hindi siya nakinig kay Mazu na hindi siya nararapat kay Kione.

Mahinang natawa si Marzena sa sarili at saka pinunasan ang luha niya bago sumeryoso. She forced herself to act normal kunwari ay wala siyang nakita. Na hindi siya nasasaktan sa mga nakita niya.

Nanghihina na tumalikod siya at naglakad sa papalayong senaryo na iyon. Kahit nanghihina ay nakuha parin niya na bilisan ang lakad niya kalaunan ay hindi niya napansin na tumatakbo na pala siya habang walang sawa tumutulo ang mga luha niya.

Ramdam niya ang mga tingin na binabato sa kanya ng mga nakakita sa kaniya. Pero wala siyang pakialam kung pagtinginan siya ng mga nakakakita sa kaniya ang gusto lang niya ay makalayo sa senaryo na nakita niya.

Nang alam na niyang malayo na siya ay saka lamang siya tumigil sa pagtakbo. At sa pagtigil niya ay siya naman pagtawag ng taong ayaw niya makita sa mga oras na iyon.

She heard Kione called her. Hindi niya napansin na sinundan pala siya nito. He hugged her behind. "Baby..." There was sadness in his voice.

Shuta Marzena, ang kagaya ni Kione ay hindi dapat iniiyakan...

Marzena didn't answer him. Umiiyak lamang siya, ramdam niya ang paghigpit ng yakap nito sa kanya. Kahit na nasasaktan siya dahil dito ay gustong gusto niya ang pakiramdam ng mainit na yakap nito. She felt alive at the same time broken.

"I'm sorry..." Kione held her hand using his one hand while the other was still in her waist, hugging her. The familiar sensation of his touch, of his hot palm, it felt good. She wanted to push him away from her pero nangingibabaw pa rin ang pagmamahal niya sa lalaki. In the meantime she let him hold her and after this she let him go.

After a minute, with the last courage she had, hinawakan niya ang kamay ni Kione at pilit tinatanggal sa pagkakapulupot sa katawan niya. "Kione let... let me go..." She sobbed. "And don't come near me again." She whispered to him.

"Baby..."

Kahit nahihirapan ay pinilit niya magsalita. "Please Kione.." Marzena said without looking at him because she just can't. Dahil baka kapag humarap siya dito ay bigla na lang siya bumigay agad. "Please... this is too much and too painful for me..."

Hindi ito umimik pero dama niya ang lungkot na nararamdaman nito. Kahit labag sa loob nito ay tuluyan na siya nito binitawan. Nang bumaba na ang kamay nito ay walang lingon lingon na pumasok siya sa silid nila.

Sa pag sarado niya ng pinto ay parang sinasaksak ang puso niya. Gusto kong bumalik at yakapin si Kione ng mahigpit at sabihin dito na magpaliwanag lang ito sa kaniya at sabihin na mali ang nakita niya ay papatawarin na niya ito agad.

"Ate..."

Hindi niya pinansin si Llyr. Tuloy lang ang pag agos ng luha niya. Nagbabaka sakali na pag inubos niya ang luha niya ay mababawasan ang sakit na nararamdaman niya. Pero hindi man lang nabawasan.

Nanghihina na pumasok siya sa tinutuluyan niyang silid. Ramdam niya ang ilang pares ng mga mata na nakasunod sa bawat galaw niya na tahimik na pinapanood siya. Wala siyang kinakausap sa mga kasama niya hanggang makatapak ang paa niya sa silid niya.

Malakas niyang isinara ang pinto ng kwarto niya at doon lalo lumakas ang hikbi at iyak niya. Nanghihina na napasandal siya at dahan dahan na napasandal na napaupo.

Hinayaan na niya ang sarili na umiyak. Wala nakakakita sa kaniya. Walang dadamay sa sakit na nararamdaman niya.

God... please take this pain away.

Walang sabi na pinagsusuntok niya ang dibdib niya kung nasaan tapat ang puso niya habang umiiyak pa rin. Pakiramdam ko ay pinaglaruan ako ng mundo.

Dammit!

Marzena can't take this pain anymore...