LORABEL
Naging masaya ang binyag ng mga anak ko. Dumating ang mga kaibigan ni Zarex, pero dahil naalala ko na naman ang pustahan nila, kaya inirapan ko si Damien.
Natakot tuloy silang lumapit sa akin dahil nakasimangot ako sa kanila. Kahit si Zeke, nawala ang ngiti sa kaniyang mga labi nang lumapit sa akin at binatukan siya ni Zarex. Tinanong kasi niya ako kung saan daw ako nagtago ng isang taon dahil muntik nang mabaliw ang kaibigan niya sa paghahanap sa akin.
Ang akala pala nila ay iniwan ko ang kaibigan nila dahil nalaman ko ang tungkol sa pustahan nila. Hindi na rin ako nagpaliwanag sa kanila dahil ayaw ko silang kausapin, lalo na si Damien, dahil hindi ko gusto ang nakikita kong ngiti sa kaniyang mga labi.
“Babe, gusto mo bang magpahinga muna sa hotel room natin?” mahinang bulon
