I was just staring at the empty and dark glasshouse in front of me. Tears were continuously falling from my eyes. Parang wala itong katapusan. Hindi nauubos. Hindi napapagod. Halos kalahati yata ng araw na ito ay ginugol ko sa pag-iyak. Sa pag-ubos ng tubig ko sa katawan. Mabuti nga at hindi pa ako nade-dehydrate sa lagay na ito.
Tahimik lang ang gabi na tanging hikbi ng kawalang pag-asa ang maririnig na nagmumula rin sa akin. Madilim sa paligid, sabayan pa ng malakas na ulan. Ilang minuto pa lang ako rito ngunit basang-basa na agad ako. Hindi ko naman aakalain na ngayon pa talaga uulan. Kung kailan kailangan kong makipag-usap kay Raiden.
Humahampas ang malamig na simoy ng hangin at dahil basa na ako ay halos manguligting ako sa lamig. Hindi ko alam kung bakit hindi pa rin ak
