We are afraid of losing someone but little did we know, we are also the one who is making them leave us.
Hindi ko alam kung gaano katagal na akong nakatulala lang dito sa isang tabi. Nakaupo ako habang ang nakakulong ang mukha sa magkabilang kamay. Hilam ang luha sa mga mata habang tahimik na humihikbi. Ang ipinagpapasalamat ko na lang sa mga oras na ito ay madilim ang kinaroroonan ko. Kahit na mayroong mga estudyanteng nagdaraan ay hindi ako masyadong napapansin. Kung mayroon man ay mapagkakamalan nila akong isang karakter sa booth na ito. Iyong multong babae na umiiyak dahil sa nasawing pag-ibig.
Humugot ako ng malalim na hininga at hanggang ngayon ay ramdam ko pa rin ang paninikip ng aking dibdib. I thought I am going to enjoy our school fair for it is my first time exper
