KABANATA 11
1112 Words
KUMALABOG ang dibdib ko. Ito na naman ‘yong pamilyar na pakiramdam. Iyon bang parang hinahalukay ang aking tiyan kapag nakikita kong nag-iiwan siya ng message. Ganoon din kapag nagkikita kami sa personal.
I cleared my throat before I answered his call on Instagrammy.
"Hello..."
I bit my lower lip when I heard his husky voice. Unang pumasok sa isip ko ‘yong matipuno niyang braso at ma-ugat na kamao.
Wala sa sarili akong napahawak sa aking leeg at tumalikod.
“Sofia?” tawag niya dahilan para mapatuwid ako ng tayo.
“Hi!” masigla kong bati na tila ba nakabawi na.
“Sorry hindi ko nabasa agad ‘yong message mo. I was so busy at hindi ako mahilig tumingin sa IGY.” Pinasadahan ng daliri ko ang aking buhok.
He chuckled.
"I understand. I sent an email to your business email address yesterday, but it seems you haven't read it yet, or it went to spam."
“Oh! I did checked my mails pero wala. I’ll check the spam. Baka nga napunta doon. I’m sorry about that.” Nakagat ko ang ibabang-labi.
Naglakad ako papunta sa balcony. Parang naninikip ang dibdib ko kapag nasa loob ng kwarto. Pinagmasdan ko ‘yong malawak na garden ni Mommy.
"It's fine. About the schedule you've suggested. I am not available on that date. I have a scheduled appointment."
My mouth went open.
"Oh, okay. When do you prefer? I'll go to the city for our business meeting," sabi ko at napatingin sa kapatid kong si Selena na tumakbo garden at nagtitili. Kasunod nito si Shawn na hinahabol siya.
"Joke lang 'yon, Kuya! Mommy!" tili ni Selena.
Lumayo ako sa balkonahe at pumasok sa loob ng kwarto.
"I'm sorry, maingay. Ano nga ulit 'yon?" tanong ko habang binubuksan ang isang pinto na connected sa office room ko.
"Ah. Sabi ko, I could go there in Batangas on Tuesday. I am free on Tuesday morning only. Luluwas din ako pa Manila pagkatapos."
Napangiwi ako.
"Naku! Hindi na. Ako na lang. Nakakahiya naman na ikaw pa ang pupunta. I can clear my schedule for this meeting," maagap kong sabi.
"Okay lang. May dadaanan din naman ako bago tayo magkita."
Natahimik ako saglit pero agad ding nakabawi.
"Okay, sige. What time?" I asked.
"Eleven AM. Let's have an early lunch."
"Alright. No problem."
"Can I have your number?"
"Huh?"
Literal na ang lakas ng t***k ng puso ko sa tanong niya.
"Your number. So I could contact you easily regarding our business meeting."
I bit my lower lip. Kung magkaharap kaming dalawa ay malamang kitang-kita niya ang pamumula nang buong mukha ko.
"Oh, okay. 0908-765-4321."
"Got it. Thanks, Sofia. Let's see each other on Tuesday," aniya.
"Yeah. Thank you, Axel. Bye!" sabi ko pero napahawak na ako sa aking dibdib dahil sa lakas ng kabog ng aking puso. Ano bang nangyayari sa akin at hindi ko agad na-gets na iyon ang gusto niyang sabihin.
"Bye..." he whispered.
Namatay ang tawag at doon lang ako napabuga ng hangin na akala mo talaga ay nahirapan akong huminga kanina.
Nagtagalan tuloy ako sa pag-check ng social media accounts ko at binuksan na nga ang mga messages pati kay Rix. Si Rix na consistent. Nag-me-message pa rin sa akin.
Rix: Your account has been idle for weeks now. Are you still active on social media?
Iyon ang huling message niya dahil hindi ko man lang binabasa o sinasagot iyong lahat ng messages niya.
Me: Yes. Hindi lang ako mahilig magbukas ng social media but yeah... this is still active. I'm sorry for the late replies.
I decided to reply to him. Nabasa ko na at for sure makikita niyang na-seen ko iyon. Nakakahiya na hindi mag-reply. Hindi lang iyon but it's kinda rude lang at ayoko rin namang isipin ni Rix na ayoko siya talagang maging kaibigan.
I told him na friends lang but I wanna have the limitation para sa kanya. May boundary pa rin. Gusto ko lang civil din kami sa isa't-isa lalo na kapag nagkita. Maliit lang ang mundo. Ayoko nang may kaaway at may nasasabi sa akin na masama ang ibang tao.
Nanunuod na ako ng videos nang mag-appear sa notif na nag-reply siya sa message ko.
Rix: Oh, okay. Hindi mo kasi nababasa ang mga messages ko and you don't have any new post. I thought this account was dormant. Anyway, I went to your school. Every friday ka lang pala pumupunta doon. I thought I could see you there last wednesday. Sa Batangas ka na nakatira?
Napilitan na akong i-entertain ang messages ni Rix.
Me: Yeah. I visit ESM every Friday lang because I am full-time employee to our family's business. Sa Batangas na ako naka-base.
Nilapag ko sa kama ang cellphone dahil sa katok sa aking pinto.
"Senyorita, meryenda po!"
Binuksan ko ang pinto at pinapasok ang unipormadong katulong.
"Palagay na lang sa table, yaya. Thank you," utos ko at sumampa ulit sa kama. Binuksan ang reply ni Rix.
Rix: Wow! The city girl is now a probinsyana. That's cool! Ang layo mo na nga lang. Can we meet on Friday?
Napangiwi ako. Hindi ko na sana binuksan iyong huling message niya. Ayan tuloy mapapa-reply pa ako. I don't want pa naman to hurt someone's feeling. Kasi alam ko 'yong pakiramdam na tinu-turn down. Pinapahiya. Sinasaktan. Kaya ayoko na makita iyon sa iba o ako ang gagawa na ikasasakit ng damdamin nila.
But the thing is, no matter how I told Rix that I do not entertain any suitors. Hindi siya sumusuko sa pangungulit sa akin sa messages tapos makikipagkita pa.
I decided to turn him down. Nicely. Ayoko mang gawin kasi nga madi-disappoint siya and sabi ko nga I don’t like that feeling. But it's better to be honest na lang. Kaysa i-entertain ko siya tapos aasa. Rix and I separated in a mature way. No third party involve. We just felt na wala na 'yong kilig. Wala na 'yong love. Busy na sa career lalo na ako. Marami akong plano na hindi siya kasama doon at nagising na lang ako na ayaw ko na. It's mutual and we respect each other decision kaya naghiwalay kami ng maayos.
Me: Rix, I appreciate your effort to check on me and talagang gusto mong maging maayos na magkaibigan tayo. But I'd like to tell you that I have limitations when entertaining a guy friend. I know where this is going, and I am sorry, Rix. I can't give you the same amount of effort you have given me. Let's just be civil; you don't have to send me multiple messages anymore. I have a busy schedule too, so meet-ups are not my priority. I'm sorry.
- Writer
