"Aray!" napaigik na lamang ako nang maramdaman ko ang hapdi sa paa ko. Wala pala akong suot na tsenelas.
Kahit malakas ang ulan ay hindi ko na lamang ininda pa. Kahit kaunting liwanag lang ang nagsisilbi para makita ko ang paa kong humahapdi ay sinilip ko pa rin ito.
Napangiwi na lamang ako ng mahawakan ko ang matulis na bagay na nasa paa ko. Nabubog pa yata ako.
Huminga akong malalim bago sinimulan na bunutin ito. "Ang sakit!" sunod-sunod na tumulo ang luha ko
Mas lalo lang kasi itong humapdi ng mabunot ko ang bubog na tumusok sa paa ko.
Pagtayo ko ay pinagmasdan ko muna ang bahay na nasa harapan ko. Hindi lang yata ang bahay ang mami-miss ko kundi maging ang mga taong nasa loob ng bahay na ito.
Gabi na at wala pa akong pera na hawak para makauwi sa probinsya. Gagawa na lamang
