Kabanata 30
Isang taon, dalawa, higit pa. Mga araw, linggo, at taon ang nagdaan ay hindi ko na nakuha pang lumabas sa silid ni Zairan. Walang araw din na hindi ko iniiyakan ang pagkawala niya sa akin. Lagi akong umaasa at naghihintay. Umaasa na babalik pa siya. Umaasa na sana'y kasama ko siya. Nagdadasal ako sa Diyos at humihiling kay Luna na sana ay ibalik niya sa akin si Zairan. At hanggang ngayon ay narito pa rin ako.
"Jeorgie," tawag ng inay. Kinuha ko sa kanya ang kopita at ininom ang laman nito.
"Anim na taon ka nang nagkukulong rito Jeorgie. Hindi ka ba nabuburyo?" Umiling lamang ako.
"Hinihintay ko siya ‘nay. Uuwi siya. Nangako siya sa akin." Narinig ko naman ang paghikbi nito.
"Hanggang kailan ka magiging ganito anak. Hanggang kailan mo kakayanin?" Mapait akong napangiti
