KABANATA 42:
TINATANAW lang ni Deniz ang papalayong helicopter na sakay ako. Hindi ko mabasa kung anong laman ng isip niya ngayon dahil sa naka-rayban ito.
Matamlay akong umayos ng upo. Nalulungkot ako dahil hindi ko siya makakasama pero wala naman akong magawa kundi tanggapin ang desisyon ng nasa taas.
Unang araw ng pagdating ko ay miss ko na siya. Kaya lang occupy agad ang isip ko sa training kaya gabi ko na siya naisip ulit. Nakapag-video call pa kaming dalawa bago matulog.
Pagsapit ng umaga ay tuloy-tuloy na ang pagka-busy ko. Kapag kapag dating ng gabi hindi na ko nasagot ang tawag niya dahil nakatulog na ako.
Limang araw din ang lumipas at wala kaming matinong pag-uusap ni Deniz. Hindi naman siya nagagalit o nagrereklamo dahil alam niya naman siguro ang sitwasyon ko.
Weekends
