Kinagabihan ay niyaya ko si Chad sa labas para makipagkwentuhan. Malamig ang simoy ng hangin at tanging buhangin lang na siyang aming inuupuan ang nagbibigay ng init sa aming mga katawan.
Hinaplos ko ang magkabilang kong braso nang biglang lumakas ang ihip ng hangin. Kasabay nang pagtingala ko sa kalangitan ay dumikit siya nang tabi sa akin.
Inakbayan niya ako sa aking balikat at kinabig ako papalapit sa kaniya. Hinayaan ko ang sariling sumandal sa kaniyang dibdib habang hawak niya ang isa kong kamay. Pinagsiklop niya iyon at puno ng emosyon ang kaniyang mukha.
Kasing tahimik ng dagat ang namamagitan sa amin ni Chad. Pinakiramdaman lang namin ang isa't isa at hindi na namin kailangan pang pag-usapan pa ang bagay na nakakapagbigay ng sakit sa ulo namin.
Pero sa 'di malamang dahilan
