Sa loob ng isang linggo ay nasa sitwasyon na ako kung kailan ay kailangan ko ng magpasya.
Ilang gabi-gabi akong hindi makatulog nang maayos dahil sa pag-iisip.
Sumasakit na ang ulo ko sa pag-iisip kung ano ang tama kong pasya.
At kahit na umiinom ako ng gamot ay parang hindi na nakikinig sa gamot ang aking mga dinadaing.
Nahihiya ako dahil sinadya pa akong puntahan ni Tita Jerlyn sa bahay ng ganito ka aga.
Alas sais pa lang ng umaga ay kasama na niya si Tito para pumarito.
"Tita Jerlyn, magandang umaga po. Umupo muna kayo," natataranta kong aya dahil kakagising ko lang at hindi ko inaasahan na pupuntahan nila ako ngayon.
Hindi ko inaasahan na ganito ka aga ang pasyal nila.
Isa pa ay wala pang dalawang araw mula nang magpaalam ako sa kanila ni Tito na uuwi na muna ako sa baha
