Chapter one hundred twenty
FHAIDA’S POV’S
Pinipigilan ko ang emosyon ko sa harapan ni Lance kaso, hindi ko magawa dahil naaalala ko ang baby sana namin.
Nagawa ko na ang gusto ko, naganti ko na ang anak ko, pero bakit hindi pa rin ako masaya ngayon?
Ano itong nararamdaman kong lungkot? Araw araw na lang akong ganito. Akala ko mawawala na ito kapag nakaganti na ako, napaghiwalay ko na si Jake at Ava pero hindi pa rin mawala wala ang lungkot sa puso ko.
Epekto pa rin ito ng pagkawala ng baby namin ni Lance.
“ Tumahan ka na, magsabi ka sa akin kung bakit ka umiiyak ng ganyan.” Halo halong emosyon ngayon ang nararamdaman ko.
Hindi ko kayang sabihin kay Lance ang nangyari pati na rin ang nagawa ko. “ Sorry talaga Lance.”
“ Maiintindihan ko naman yan kung sasabihin mo sa akin ang totoo.”
