REBECCA'S POV
NAGISING ako dahil sa narinig ko na iyak ni Samantha. Agad akong bumangon nang makita ko siyang nakaupo sa kama. Nagkukusot ng mga mata. Siguro nananaginip siya.
"Anak, anong nangyari? Bakit ka umiiyak? Bad dreams po ba?" nag-aalalang tanong ko sa aking anak habang hinahaplos ko ang kaniyang likod.
"Napanaginipan ko po si Tatay Sam, Nay. Buhay daw po siya. Hinabol ko raw po siya pero hindi niya ako kilala," umiiyak na baling sa akin ni Samantha.
Natigilan ako sandali.
Lalo akong naawa sa kalagayan ng aking anak. Sa kabila ng pagkakaalam niya na wala na ang kaniyang ama, bakas na bakas pa rin ang pagkasabik sa kaniyang mga mata.
Panahon na ba para itama ko ang lahat? At aminin kay Sir Tristan ang totoo, lalo na ang tungkol sa anak namin?
Ngunit kapag ginawa ko iyon
