Hindi ko napigilan ang pagbagsak ng luha ko kahit anong pigil ko. Masyado akong apektado sa lungkot na nararamdaman ng mommy ni Laura.
"Laura, masaya ako at buhay ka."
"Mommy…" sambit ko.
Hindi naging mahirap sa akin ang bigkasin ang salita na 'yon dahil parang matagal ko ng gustong sabihin 'yon sa kanya.
"Mommy, she's not my wife," wika ni Jacob.
Kumalas sa pagkakayakap sa akin ang mommy ni Laura at pinunasan ang mga luha niya sa pisngi. "I-I'm sorry, masyado akong nadala sa nararamdaman ko dahil kamukha mo talaga ang anak ko."
Ngumiti ako sa kanya. "Sinabi na sa akin ni Jacob ang tungkol kay Laura. Nalulungkot ako sa nangyari sa kanya pero kung sa tingin n'yo ay makakatulong ako para pagaanin ang lungkot na nararamdaman n'yo ay handa akong magpanggap na Laura para sa inyo."
"Sala
