Patuloy ang pagpatak ng luha ko sa pisngi habang nakatagilid akong nakahiga. May nakakabit na oxygen at dextrose sa akin at nanghihina. Hindi ko alam kung anong dapat isipin sa nangyari.
"Ang anak namin…"
Pagkatapos kong ingatan ito ng dalawang buwan ay bigla na lang mawawala sa akin.
"Laura…"
"Si Jacob."
Lumingon ako para makita siya. "J-Jacob!"
Nagsimula naman akong umiyak.
Lumapit sa akin si Jacob at niyakap ako ng mahigpit at hinalikan sa labi. "It's okay, don't cry."
"I-I'm sorry."
"Shhh! You don't need to say sorry. Hindi mo kasalanan ang nangyari sa bunso natin."
"Ginawa ko ang lahat para maging malusog siya sa sinapupunan ko pero nawala pa rin siya." Umiyak ako ng malakas. Ngayon ko lang nailabas ang bigat na nararamdaman ko.
"Laura, 'wag kang umiyak baka makasama sa
