Pagkatapos ng hapunan ay nagpasya na rin namang umalis si Primo. Ako naman ay inutusan ni Tita na magpunta na sa kuwarto ko para makapagpahinga na. Iyon naman ang ginawa ko.
Kahit naman na gusto ko siyang tulungang magligpit ay alam kong hindi siya papayag at pagagalitan lang niya ako. Habang nakahiga sa kama ay inilabas ko ang cellphone ko at agad na nagpunta sa gallery.
Tinignan at binalikan ko iyong picture naming dalawa ni Havoc noong nasa Pangasinan kami. Ang bilis ng oras… ang bilis ng panahon. Hindi natin namamalayan na natatapos na pala iyong mga magaganda at masayang bagay sa paligid natin.
Normal naman iyon, pero madalas ay mahirap tanggapin lalo na kapag nasanay na tayo. Sa maiksing panahon na nakasama ko si Havoc ay sobra na akong nasanay sa presensiya niya sa tabi ko.
Nasa
