Kabanata 3
2172 Words
Lyca never hated dreaming and nights. Pero that night, alam niyang may kakaiba.
Nasaan ako?
She stirred up a bit and gulped. She can already feel her mouth and throat dry. Medyo masakit para sa kanya ang lumunok ng laway. She wanted to drink water. Almost needy, she moved her head to the side without opening her eyes. Pero hindi niya talaga alam kung paano siya babangon, gayong unti-unti niyang nararamdaman ang sakit na nanggagaling sa buong katawan niya.
She might've done it again. Napasinghap siya.
"Are you awake?"
Dahan-dahang niyang minulat ang kanyang mga mata. Her orbs automatically locked on someone. There she saw Prince Johannes walking flawlessly papunta sa direksyon niya.
"You're now awake. I see.." Tumango-tango ang prinsipe at hinila ang isang upuan. "Do you need something?"
Bagkus na sagutin ang tanong ay sinamaan niya pa ito ng tingin. Nanatili siyang tahimik and wondered her eyes once more kung saan siya dinala ng prinsipe. Nanakit ng bahagya ang kanyang mga mata. Pumikit siyang saglit.
"You're in the infirmary.." Simula nito na parang nabasa ang utak niya. "I mean, nasa hospital ka. Dito sa Palasyo.."
"Bakit.. mo ko, dinala.. dito.." She finally asked, her eyes still piercing at him. Nanunuyo pa rin ang kanyang lalamunan kaya medyo nahihirapan pa siyang magsalita.
Johan smirked lightly. "Still feisty, huh.." Bumuntong-hininga ito. "Then, what do you want me to do? Hayaan kang maubusan ng dugo?"
Lyca bit her lower lip and turned her head to the side. She didn't know exactly what happened, but looking at her hands na puro benda, her arms with scrapes ay mukha ngang ginawa na naman niya. Napalunok siya.
May mental health condition siya. There are times na she has suicidal thoughts and nahihirapan siyang pigilan ang sarili niya. Pero ang mabigat nga, she oftentimes self-injure herself, kagaya ng nangyari ngayon. This always happen kapag di niya mapigilan ang frustrations, galit at mga emosyon niya. Usually ang breakdown niya ay, in the harmful and in the very, disadvantage side.
She tried consulting a mental health expert. She had therapies. Medicines were prescribed for her, but eventually she stopped. Naubos ng naubos kasi ang ipon niya. Lalo sa katulad niyang, laging tagasalo ng problema sa pamilya, related sa pera. She can no longer afford that.
Suddenly, her eyes found the glass of water sa tabi niya. Napalunok siya. She really wanted to drink, kanina pa. Hindi niya nga lang alam kung paano dahil hindi niya kayang bumangon sa sobrang sakit ng katawan niya.
"Nauuhaw ka ba?" Lumapit si Prinsipe Johannes sa kanya. "Wait lang.."
The prince grabbed the glass of water beside her. Nagulat siya nang bigla itong lumapit sa kanya at inilalayan siyang makaupo, his one hand holding the glass. In that action, he had to lean forward. She had a glimpse of what he looks like in a closer vision. She was quite surprise because he has younger features amidst his age.
Pabago mo mukha mo. Hindi ka mukhang 29.
"Here.."
He smelled like mint. To be more specific, a lighter version of mint. It's strong, but not too strong to the nostrils. It's manly, but not too much to suffocate you. She drinks the water with his help. Pagkatapos, hindi niya rin naiwasan na maamoy ulit siya. Umiwas siya ng tingin.
"I think, you should drink also your meds.." The prince looked at her hands, then back at her. "Dr. Alvarez asked me if you have one.." She saw him tapped his hands over the headboard. "Not for your injuries though, but for you.."
Lyca turned her head towards him. Mabuti at mabilis siya at di nagpahalata, pero sa kaloob loob talaga ay napasinghap siya dahil ganon pala kalapit ang prinsipe sa kanya.
"At sa tingin ko, kailangan mo ng maghanap ng bagong Kapares, Kamahalan.."
Tiningnan siya nito, his expressions almost blunt. "Why? Dahil ba sa kondisyon mo?" Lumayo na ito sa kanya. Nakahinga siya ng maluwag.
Lumagpas ang tingin niya sa mukha nito. May nakalagay na band-aid sa bandang ilong nito. Ang pisngi nito ay may gasgas din. She started to be curious again kung ano ba talaga ang nangyari kanina.
"What change would it have then? May mababago ba?"
"I.." She's really, getting a hard time speaking. "L-Let me escape, Your Majesty. Please choose another one.."
"Gusto mong palayain kita? What now? Babalik ka? You really want to escape from me, when you're alone here?"
Napalunok siya. She hated his words. She hated how the way he sound so sure about what he's talking about. She hated how his lips turned into a demonic smile na para bang alam niyang wala na siyang choice. She hated how he's so right.
Bakit nga ba siya aalis kung doon pa rin siya babalik? Sa katunayan ay ang pamilya naman niya talaga ang nagbigay sa kanya ng kondisyon na iyon. Kung babalik siya, baka lalo siyang mapalubog ng husto at hindi na makaahon. She kept her lips pursed.
Silence took over the four corners of the room until he speak again. "It will take three to four weeks for you to recover. I already advised Michael and the Consejos about the situation, kaya mamomove ang Cotillion.."
Michael? Consejos? Cotillion? Walang maintindihan kahit isa si Lyca. Sumama pa tuloy lalo ang lasa niya.
"Nga pala, if you need anything.." Tinuro nito ang itaas niya. "Pull the bell, the maids and nurses will assist you.." Iyon lamang at tuluyan na itong umalis.
She was left confused. Tiningnan niya ang kanyang itaas just to see a bell hanging in a post.
Pero papaano niya naman gagawin iyon kung hindi nga siya makabangon?
Wala na nga siyang maintindihan pinagmumukha pa siyang tanga ng prinsipe. She just sighed and calmed herself.
Bago siya nakatulog ay pinangako niya sa sariling babawian niya ang prinsipe. Mawalan na kung mawalan 'man ng respeto.
- - - - -
Lyca shoved her cellphone inside the pockets of her hospital pajamas. Kababasa niya lamang sa mga announcements na galing sa group chat kung saan ay idinagdag siya. Basically, ang group chat na iyon ay binubuo ng mga napiling Kapares ng mga prinsipe at pati si Michael, na nagpakilalang kanang kamay ng hari.
Now that she think of it, hindi pa niya nakikita ang iba pang mga kasama niyang napili. Apat na linggo na din ang nakaraan makalipas ang Royale at nang nadala siya sa Palasyo. It must be because, ngayon lamang siya lumabas ng hospital, or baka naman dahil malawak din doon. She just shrugged her shoulders on her thoughts.
That morning ay lumabas siya ng kwarto niya. Mabuti na lamang at nagagawa na niyang makalakad ng maayos. Medyo nahihirapan pa rin siya from time to time pero hindi kagaya nung una na halos di siya makabangon. Naaalala na naman niya si Prinsipe Johannes. She bit her lower lip. Nabwisit tuloy ulit siya. She shook her head and cleared her mind. Saka na niya iisipin ang pangbabawi niya sa prinsipe. Ang importante ngayon ay nakalabas siya.
Maganda ang panahon. Lyca couldn't help but looked up in the sky. The amount of cirrus clouds are abundant at malawak ang pagkakapinta ng liwanag ng araw. Maaliwalas din ang paligid at napakasariwa ng hangin. She can also hear birds singing around. Masarap sa pakiramdam. She closed her eyes.
She can finally see the advantages of being alone.
She was about to spread her arms wide, when someone bumped into her.
"Aw—"
"S-Sorry.."
She raised her head. Biglang nangunot ang kanyang mga kilay. Hindi niya alam kung namamalik-mata lang siya ng nakikita niya o baka dahil epekto ng wala pang almusal, kaya nagdodoble ang paningin niya.
Prinsipe Johannes?
The wind blew past his hoodie. Bahagyang nalaglag ang saklob nito. Kasabay ng hangin ang paglipad ng mahaba nitong buhok. Nag-aagaw pula at abo ang kulay nito at tuluyang magaang napayid ng hangin.
But his face.
No. This is not him.
His face is exactly the same as Prince Johannes. Walang pinagkaiba. But she didn't know exactly why she's so sure it's not the prince that she was about to marry.
"N-No. It's okay.." Simula niya at tiningnan muli ito.
He bowed at her. Under his eyes were faint, but dark circles. His long fingers were full of scrapes and band aids. Ang isa naman niyang kamay ay may hawak na panyo at nakalagay sa ilong niya, dipping the drips of blood coming from it.
Her heart sanked. It's very disturbing and alarming to watch.
"W-Wait. Are you okay?"
Hindi ito sumagot at yumuko na lang sa kanya. Inayos nito ang hoodie sa pagkakasaklob sa ulo niya at madaling umalis. Hati ang isip ni Lyca sa pag-aalala at kung may humahabol ba sa lalaki kaya mabilis itong maglakad.
Just as she turned around, she was greeted by someone again. This time around, parang may hinahanap ang babae.
"Oh. Hi.." Nginitian siya nito.
"Hello.." She finally answered.
The woman was dressed in this white, night gown at may scarf na nakabalot sa kalahati ng katawan nito. Sa hitsura nito ay parang kakagising lamang. Lyca thought that maybe, she's one of those who were chosen just like her.
"Itatanong ko lang kung may nakita kang lalaki. Nakasuot siya ng itim na hoodie tapos ganito ang taas niya.." Tumingkayad ito at gumuhit sa hangin.
"Ah! Hindi.." Kapagkuwan ay umiling ito. "Pasensya na. Ang tinutukoy ko ay si Prinsipe Jerremiah, kung nakita mo siyang dumaan rito?"
"Ahh.. Prinsipe.. Jerremiah.."
"Oo. Iyong kakambal ni Prinsipe Johannes.."
Sinasabi na nga ba. Kamukhang kamukha kasi ng kilala niyang prinsipe iyong nakabangga niya kanina. Imposibleng hindi sila related sa isat-isa. Bagaman bahagyang nagulat ay tumatango-tango na lamang si Lyca.
"He took this way.." Turo niya sa diretsong daan kung saan nagpunta ang prinsipe.
"Thank you!" Sagot nito pabalik sa kanya.
Hinatid sa tanaw ni Lyca ang babae hanggang sa mawala ito sa paningin niya. Sa katunayan nung una ay hindi niya dapat sasabihin dito kung saan nagtungo ang prinsipeng tinutukoy nito o kaya naman ay sabihin na wag na niyang puntahan. Ewan ba niya. Pakiramdam niya kasi eh gusto nitong mapag-isa. Base kasi sa mukha nito at mga band-aids sa mga kamay ay parang may natrigger na kung anuman sa loob niya. Nagkibit balikat siya. Oh well, iyon naman ay pakiramdam lang niya. Sa huli ay sinabi pa rin niya dahil naisip niyang di naman na din niya problema iyon.
She was then abrupted by a familiar figure in front of her. For the third time that day, yes. Pinalipat-lipat nito ang tingin sa unahan niya at sa kanya. She then, rolled her eyes lightly and ignored him.
That's pretty childish.
"You seem very absorbed. What are you looking at?"
"It's nothing, Your Majesty.." Yumuko siya dito. "If you will excuse me.."
"Sandali lang!" Habol nito sa kanya nang magsimula na siyang maglakad papalayo rito. "Mahirap ba masyado yung tanong ko?" Naabutan na siya nito at pumunta sa harapan niya.
Lyca took a deep breath. Kahit ayaw niyang sagutin ang prinsipe ay parang mawawalan na siya ng choice para gawin iyon. Hindi naman din ito titigil ng kakatanong. "I saw your twin brother Your Majesty, and he went that way.."
"Oh.." Tanging sagot nito. "So you've already met him. That's nice. But hey.." He quickly switched tones. She wondered why. "Let's eat breakfast. Samahan mo ko.."
"Ipagpaumahin mo Mahal na Prinsipe, pero wala ako sa mood para kumain. Matutulog na lang ako siguro sa kwarto.."
"Hmm.." Prince Johannes held his chin. "That was actually, a command. Not a request.." Lumapit ito sa kanya. "Besides, I'm here to check some things.."
Sa walang ano-ano ay hinawakan nito ang kanyang magkabilang kamay. Lyca was so sure she needed to release from his grip. Pero paano niya gagawin iyon kung ganito kaseryoso ang mukha ng prinsipe? It's as if he's checking the injuries or her vitals or something. Napalunok na lang siya.
He, in Lyca's term, examined her one arm. Isa na lang kasing kamay ang may benda. He was saying a bit of things of some sort, pero hindi niya maintindihan kaya nanatili na lang siyang tahimik. Hinayaan na lang niya ang sarili niyang malunod sa amoy nito.
Yeah. Not that she'll admit that he smells good.
Lyca's cheeks then, turned into rosy color when he leaned closer. Ang mga kamay nito ay sumakop sa magkabilang pisngi niya. His chocolate orbs were staring straight at her pagkatapos ay naglaro sa ilong, pisngi, tenga, sa buong mukha niya. She opened her mouth to protest, but nothing came out.
Seriously? Ganitong extent pag walang almusal? Hindi na makapagsalita?
The prince stepped back and she finally got the chance to step back too. She looked at her side. She played along na parang walang nangyari.
"You're good. Now, let's go.." Hinawakan ulit nito ang kanyang kamay and pulled her gently to his side. His warm hand registering her numb senses.
She was so sure, she regained her strength a couple of days ago, pero bakit hindi niya magawang tumanggi sa prinsipe.
She just shook her head and told herself, it's maybe because she's hungry.
- Writer
