"Ang tapang-tapang mo kanina, tapos ngayon iiyak-iyak ka."
"Alangan naman na mag-iiyak ako sa harapan nilang lahat?" umiiyak kong sagot kay Brad. Agad ko ding pinunasan ang aking luha at pilit pinapakalma ang sarili. Ayaw ko ng maging iyakin dahil sa lalakeng iyon. Pero leche talaga! Ang sakit-sakit ng ginawa sa akin.
"Hindi naman kasing bilis ng kisap mata ang paglimot sa mga masakit na nangyari." Naiyak pa lalo ako nang malakas.
"Siya. Tahan ka na. Kumusta pala ang exam mo?"
"Ayos naman. Confident ako na nasa pito lang ang mali ko." Suminga ako sa tissue, sinipon na ako kakaiyak.
"Wow! Ikaw na talaga. So, pupunta ka ulit ng school kapag mag-practice na tayo para sa nalalapit na graduation?"
Bumuntong hininga ako at umiling. Tumingin ako sa may bintana bago malungkot na ngumiti
