Sinadya kong magising ng maaga upang ipagluto sila ng almusal sa huling pagkakataon na pagsisilbihan ko sila. Hindi ko kayang suklian ang kabutihan nila para sa'kin dahil niligtas nila ako sa kapahamakan at itinuring na isang tunay na pamilya kasama ng anak ko. Wala akong masasabi na masama sa kanila.
"Bakit ka naman umiiyak?" tanong sa akin ni Tatay.
Pinunasan ko ang luha ko at pilit na ngumiti. Hindi ko kasi mapigilan ang sarili ko na tumulo ang luha dahil nalulungkot ako dahil iiwan ko sila.
"Nalulungkot kasi ako dahil mamiss ko kayong lahat lalo na ang luto niyong dalawa ni Nanay." sagot ko.
Nagkatinginan silang lahat alam kong nalulungkot din sila at pinipilit nilang maging matatag para hindi ako malungkot ng sobra.
"Pwede mo naman kami dalawin dito anumang oras. Isama mo ang apo
