Hindi ako pumasok sa loob ng ward. Nanatili lamang ako sa labas. Napagdesisyonan ko sanang silip-silipin na lamang siya sa loob upang malaman kong magigising na ba siya, at kailangan niya nang pakainin. Mananatili akong ganito hanggang sa makontento na ako sa aking kabobohan.
Sarili kong asawa na hindi ko nakikita ng mahigit sampung-taon . . . iniiwasan ko. Ganoon ako ka walang kuwenta.
I erased my thoughts and decided to stood up and peaked inside her room. Nagbitiw muna ako ng buntonghiniga bago tahimik na pumasok sa loob at isinirado ang pinto.
This feels so nostalgic. Hindi ko na lamang maiwasang mapangiti. I walked near to her as quiet as I can. I even tiptoed while walking towards her direction. I sat beside her and stroke her hair, then caress her cheeks.
“You're still beautiful
