Karnıma baktığımda gördüğüm tek şey az bir toz lekesinden fazlası değildi. Vurulmamıştım.
Midem ağzıma kadar geldiğinde aldığım nefesler beni resmen boğuyordu. Az önce vurulduğuma neredeyse eminken şimdi ise namlunun ucundan çıkan merminin bedenime isabet etmediğiyle yüzleşiyordum. Saliseler içerisinde tüm duyguların arasından sıyrılarak hayret dolu ifademle kafamı kaldırıp suratlarına baktığımda ikisinin de en az benim kadar şaşkın olduğunu görebiliyordum.
Şaşkınlığı birine nazaran daha kısa süren Atlas olmuştu. Atik bir hareketle Timur’un elindeki silaha yöneldi ve onu almaya çalıştığında Timur kendini kısa sürede toparlayıp onunla bir boğuşma içerisine girdi.
Boğazımdan yankılanan ufak hıçkırıkla beraber yana sıyrılıp acıyla bağırdım.
“Atlas!”
İşte orada kendimi zebaniye karşı ele
