GÜLNİHAL ŞAHMERAN TURAN;
İki elimi de karnıma sararak “Borann” diye bağırdım. “Gül..” diye panikle bana dönen Boran eli ayağına dolanmış bir şekilde oturduğu yerden kalktı, “Boran..” diye tekrar bir çığlık koyverip “Bebeğimiz, oğlum…” diye acıyla fısıldadım. Kasıklarıma öyle bir sancı saplanmıştı ki, tüm vücudum boşalmış gibiydi, bacaklarımın arasından gördüğüm akan kan ile beynimden vurulmuşa döndüm.
Boran’ın gözleri bir anlığına karardı sanki, dondu kaldı. Sonra çığlığımı duyar duymaz kendine geldi. Dizlerinin üzerine çöküp beni kollarına aldı, gözlerindeki panik yüzüne vurmuştu.
“Sakin ol Gülnîhal, ne olur!” diye fısıldadı kulaklarıma, sesi titriyordu. Onu ilk defa bu kadar çaresiz görüyordum. Boran’ın elleri karnıma kapanıyor, titreyen parmaklarıyla ne yapacağını bilmez bir halde
