GÜLNİHAL ŞAHMERAN TURAN:
Arkamı dönmekten koktum. Zişan öyle bir bakıyordu ki, sertçe yutkundum. Arkamda kim vardı? Kime yakalanmıştım merak ediyordum ama kendimde arkamı dönecek bir cesaretim bile yoktu.
“Zişan..” diye korkuyla mırıldandım, gözlerini kırpıştırarak tekrar bana döndü, arkamı yavaşça dönüp baktım ve derin bir soluk verdim. Tüm stres üzerimden bir anda gitmişti, arkamda hiç kimse yoktu, “Kusura bakma Gülnihal, gözüm daldı bir anda”
“Sorun değil canım” dedim korkumu ona yansıtmayarak, içim ürpermişti resmen, ya arkamda amcam ya da yengem olsaydı. Ciwan’ı zaten düşünmek dahi istemiyordum, burada benim olduğumu bilse herkese duyururdu, bir an önce halledip tekrar dönmeliydim. Boran’da anlardı, fazla bir zamanım yoktu. “Bak, ben bir şekilde ayarlayacağım, ne olursa olsun..”
