İPEK TİMURTAŞ:
Gözlerimi aralayıp etrafa bakındım. Midem bulanıyordu. Rahatsızca yerimde kıpırdanarak kalkmaya çalıştım ama başarılı olamadım. Koluma takılan seruma bakarak gözlerimi devirip boş odada gözlerimi gezdirdim.
Kimse yoktu.
Zamir neredeydi?
Derya da yoktu.
Kaşlarımı çatıp camdan kararmış hava ya baktım. Ne ara akşam olmuştu? Kaç saattir uyuyordum ki ben.
En son öğlen gibiydi. Hatırladığım şeyler yavaş yavaş beynime bir balyoz misali vurulduğunda elim hızlıca karnımı buldu.
Kanamam vardı benim. Buraya gelene kadar da oldukça zaman geçmişti. Aklımda ki tek şey Hamile olup olmadığımdı.
Hamileysem, bebeğime bir şey mi olmuştu. İçim içimi yiyordu, birinin gelip bana her şeyi anlatması gerekiyordu. Ama kimse yoktu. Yalnız başımaydım.
Gözlerim dolu dolu bir şekilde "Zami
