ASMÎN ÇELEBİ;
“Ayrılalım..”
Gözleri büyüdü, nefes alış verişi bile değişti, “Ne ayrılması Asmîn..” dedi dişleri arasından, gözlerimi onun kara gözlerinden kaçırarak, “Bir süre ayrı kalalım, bu yaşadıklarımı artık kaldıramıyorum.” Diye isyan ettim. Ağlamamak için dişlerimi birbirine bastırmıştım. Ağlamayacaktım.
Şimdi ağlamayacaktım en azından.
“Asmîn saçmalama, ne ayrılması, ne ayrı kalması”
“Söylüyorum ya işte, ikimiz de çok yıprandık bırak ayrı kalalım, kendimizi toparlayalım”
Kafasını iki yana salladı hızla, “Nereye gideceksin?” Diye sordu. Arîn’e baktım. “Bilmiyorum” diye mırıldandım.
Geldiğim konağa geri dönmek istemiyordum. Kafam da herhangi bir şeyde yoktu ama gitmek istiyordum.
Benim hâla Arin’e bakmama karşılık, “Sakın!” Dedi Ezman dişleri arasından. “Sakın Asmîn,
