EZMAN DİRİJAN;
Kapı kapandığında içimde bir şey kapandı sanki. Gözüm o metal doğumhane kapısına takılı kaldı. Hiç kıpırdamadan, nefes bile almadan bakıyorum oraya. Sanki o kapıya ne kadar uzun bakarsam, içerdeki sancısını biraz olsun hafifletebilirmişim gibi.
Zaman durmuş gibi. Yarım saat olmuştu.
Zaman geçmiyordu. Yarım saat bana bir gün gibi geliyordu.
Oturduğum sandalyede kaç kez dizlerimi oturup kalktım sayamadım.
Berçem… İsmini düşündükçe kalbim ürperiyor. Minicik elleri, Asmîn’in gözleriyle bana bakan bir kız çocuğu… Bizi tamamlayan parça. Hayalimde sesini duyuyorum bazen. Gülüşünü, ağlayışını. Ve şimdi… o sesin birkaç dakika uzağındayım.
Tam o anda kapı aralanınca yerimden hızla kalktım. Kalbim, boğazıma tırmandı.
Beyaz önlüklü bir hemşire yüzünde gülümsemeyle bana doğru y
