EZMAN DİRİJAN;
GECE;
Işıklar loştu. Odayı yalnızca beşiğin üstündeki gece lambasının solgun aydınlığı dolduruyordu.
Asmîn başını yastığa yaslamış, sessizce uyuyakalmıştı. Elinde tuttuğu ince müslin örtü hâlâ dizinin üzerindeydi.
Kızım minik bedeni battaniyeye sarılı beşikte mışıl mışıl uyuyordu. Bir süre ikisine birden baktım. Nefes alışları birbirine karışıyor gibiydi. Kızımın burnundan gelen o minik, sanki mırıldanma gibi ses… ve Asmîn’in o derin uykusu.
Yorgunluğu, yüzüne kazınmıştı. Kaşlarının arasındaki çizgi bile artık yoktu. İlk defa bu kadar… kırılgan görünüyordu. Ama bir o kadar da tamam.
Usulca yaklaştım. Örtüyü dizlerinden alıp omzuna kadar çektim.
Yüzüne saçları düşmüştü, onları nazikçe yana ittim. Uyanmasın diye öylesine dikkatliydim ki nefes alırken bile içimden say
