ASMÎN DİRİJAN:
Gözlerimi açtığımda ilk gördüğüm şey Ezman’ın göğsüydü. Kolunu başımın altına almış, diğer eli hâlâ karnımın üzerinde duruyordu. Parmakları istemsizce kıpırdanıyor, sanki uykusunda bile kızımıza dokunmak istiyordu. Yavaşça nefes alıp veriyordu. Bedeninden yayılan ılıklık, üzerime serilmiş kalın bir yorgan gibiydi.
Başımı kaldırıp ona baktım. Gecenin o tutkulu anlarından sonra bu sessizlikte bile hâlâ bana ait olduğunu bilmek… tarifsiz bir his. Kalbim kıpırdadı.
Yavaşça doğruldum. Hareket edince yüzünü bana çevirdi ama gözlerini açmadı.
“Nereye?” diye mırıldandı, sesi kısık ve yorgundu. Demek ki uyumuyordu, sadece gözlerini kapatmıştı. Zaten Ezman’ın uyduğuna bir türlü şahit olamamıştım. Adam gece de uyanıktı gündüzde.
“Lavaboya…” diye mırıldandım. Dün gecenin izleri h
