ASMİN DİRİJAN;
Konağın önüne geldiğimizde araba yavaşladı. Ezman fren pedalına bastığında motorun sesi sustu, ama içimde bir şey hâlâ kıpır kıpırdı. Sessizce emniyet kemerimi çözdüm, kapıyı açmak için elimi uzatırken Ezman’ın sesi beni durdurdu.
“Asmîn…” dedi, yumuşak ama içinde bir kararlılık taşıyan bir sesle.
Duraksadım. Kapıyı tam açmamıştım. Elim kapı kolunda öylece kaldı.
“Bugün… Bu gece de burada kalmak istiyorum. Yanında.” Diyince nefesim titredi..
Sözleri öylece havada asılı kaldı. Sanki nefesimi kesti. Kapının metal soğukluğu elimdeyken, içimde tanıdık bir sıcaklık yükseldi. Aynı zamanda bir tedirginlik.
Yavaşça başımı çevirip, Yüzüne baktım. Sadece gözlerime bakıyordu. Acele etmeden. Zorlamadan. Ama sessizce ısrar eden bir bakışla.
“Ezman…” dedim. “Bunu neden yapıyorsun
