ASMİN DİRİJAN;
Urfa’nın dışına doğru biraz yol aldık. Ezman’ın arabayı sürdüğü yönü tam kestiremesem de çevre sessizleşmeye başladığında fark ettim, şehrin kalabalığından uzaklaşıyorduk. Camdan dışarıya baktım. Tarlaların arasından geçen dar ama düzgün bir yola girmiştik.
“Burayı daha önce hiç duymadım,” dedim.
“Yeni açılmış, tanıdık birinin mekanı. Sessiz, kalabalık da olmuyor,” diye yanıtladı.
Yolun sonunda taş bir konağın bahçesine girdince arabayı durdurdu. Emniyet kemerimi çözüp kapımı açarak indim. Ezman’da kendi tarafından inip beni bekledi. Uzattığı elini sıkıca tutup onunla birlikte ilerledik.
Bahçe içeriye doğru hafif meyilliydi, masalar ceviz ağaçlarının altına yerleştirilmişti. Hava soğuktu ama güneş vardı. Açık alana birkaç soba yerleştirilmişti. Ezman’ın yönlendirmesiy
