ASMİN DİRİJAN;
1 GÜN SONRA:
Güneş, ufuktan yavaş yavaş alçalıp turuncu bir ışıkla etrafı sararken, biz yola çıkmıştık. Arabanın içinde sessizlik hâkimdi ama o sessizlik, her şeyin henüz söylenmemiş kelimelerini taşıyordu.
“Ne kadar kalacağız burada sence?” diye sordum sonunda. Dünden beri pek konuşmamıştık. Ezman sadece gidelim aşiretlerle görüşeyim demişti bende kabul etmiştim.
Ezman, gözlerini yoldan ayırmadan “Bilmiyorum, bakalım…” dedi. Sesi sakin, ama altında bir belirsizlik vardı.
“Yani… burası artık bizim evimiz, biliyorum. Ama ne kadar bizim olacak, Berçem oldu ve şimdi her şey eskisi gibi olacak diye korkuyorum” derken bir yanda da gözüm Berçem’deydi. Arka koltukta o bebek koltuğunda bende yanında oturuyordum.
“O konağa gidiyoruz ama geri evimize dönememek beni korkutuyor
