ASMİN DİRİJAN;
“…ama biraz daha geç kalsaydınız, hem sizin hem bebeğinizin hayatı ciddi risk altına girebilirdi.” Diyince tuttuğum nefesi yavaş yavaş dudaklarımdan bıraktım.
Yutkundum. Gözlerim Ezman’a kaydı. Onun gözleri benimkinden kaçmıyordu artık.
Ben sadece o an şunu düşündüm:
“Az kalsın kaybediyordum”
Ve o an… içimde büyük bir sessizlik oldu.
Parmaklarımı birbirine kenetleyip sıktım. Sertçe değil… Sadece korkudan.
“Bebeğimi görmek istiyorum” diye konuştum. Onun kalp atışını duymadan içim rahat etmeyecekti.
“Biraz daha dinlenin bir saat sonra sizi aşağıdaki odaya alıp ultrasonla bakalım” dedi.
“Tamam” dedim uzatmadan.
“Tekrar geçmiş olsun. Bir sorun olursa hemen hemşireyi çağırın” diyerek odadan çıktı.
“Ben… çok korktum.” dedim kısık bir sesle kendi kendime konuşara
