Chapter 3

1832 Words
Hindi ko alam ano gagawin ko. Mahaba ang naging tulog ko at hindi ako pagod, tapos kumakain. Hindi ko alam anong oras uuw si Sacarias at sabi n'ya pa ay kailanan namin mag- usap. Well, kailangan ko rin naman s'yang makausap tungkol sa pamilya ko. Ayokong sabihin n'ya kung nasaan ako. "Ija, bakit tumitingin ka sa labas?" "Wala pa po ba si Sacarias?" hindi ko maiwasan itanong kay Manang. Ngumiti sa akin 'to, "Mamaya pa 'yon. Matulog ka na dahil aantukin ka lang." Pero pakiramdam ko ay hindi na ako aantukin dahil talagang hinihintay ko s'ya. Ang haba pa na naging tulog ko kaya paano ako makakatulog? "Pero po kasi kailangan namin mag- usap," saad ko pa. "Sige, ikaw bahala. Hindi ko kasi alam kung anong oras umuuwi si Sacarias pero minsan naabutan ko? Madaling araw na," napatango ako sa kan'ya. So, madaling araw pa s'ya uuwi? Aantukin kaya ako no'n? Umupo na lang ako sa sofa at binuksan ang TV. Katatapos lang kasi namin kumain at akala ko makakauwi agad s'ya pero hindi pala. Tahimik lang ako nanonood, nag- enjoy ako sa kapapanood at hindi ako nakaramdam nang antok. Natatawa pa ako sa ibang pinanonood ko hanggang sa hindi ko na napansin ang oras. Nakarinig ako nang tunog ng sasakyan kaya tumayo ako sa sofa para puntahan 'yon. Madaling araw na nakauwi si Sacarias at gising na gising pa ako. Hindi ako nakatulog dahil sobrang haba ng tulog ko noong sa opisina n'ya. Tapos nag enjoy pa ako kapapanood. Bumaba ako sa kama at lumabas ng kwarto. Saktong nakita ko s'yang naglalakad at nag tama agad ang tingin namin. May kausap s'ya sa cellphone kaya naman lumapit agad ako. "I am sorry, i can't..." nakatitig s'ya sa akin habang may kausap sa cellphone. Nakatitig lang ako sa kan'ya ng pinatay n'ya na ang cellphone n'ya ay agad ako nag salita. "Sorry, i can't sleep. Gusto kasi kita makausap bago ako matulog," agad na sabi ko at pinanood ko ang kan'yang galaw. "Busy ka pa ba?" tanong ko ulit dito. Mabilis nitong binulsa ang kanyang cellphone at seryosong nakatingin sa akin. I am wearng pair of hello kitty panjama. Hindi s'ya nag sasalita dahil nakatitig lang s'ya sa akin. "You're adorable," tinaasan ko s'ya ng kilay dahil 'yun ang sinalubong n'ya sa akin. He's still wearing a lab coat. "We need to talk nga!" agad na sabi ko pero nakangiti s'ya sa akin at tuwang tuwa sa suot ko. Alam kong pambata pero anong gagawin ko? Eto lang ang masusuot ko. Huminga ako nang malalim saka tumingin sa kan'ya. "Okay." Mabilis s'yang pumasok sa kwarto n'ya at thanks God! Iniwan n'yang bumukas. Naabutan ko s'yang hinububad ang kanyang lab gown at nanlaki ang nga mata ko ng isunod n'ya ang kanyang tee-shirt. "What are you doing?!" naiinis na tanong ko at humarap s'ya sa akin, at para bang hindi s'ya makapaniwala na nakasunod ako sa kan'ya. Ngumisi s'ya at nanlaki ang mga mata ko ng alisin n'ya ng belt ang kanyang slacks. "SACARIAS!" he laughed loudly. Halatang tuwang tuwa s'ya sa pang aasar sa akin kaya naman naiinis ako. Napahawak ako sa kaliwang dibdib ko at bahagyang hinilot yon dahil sa sakit. Hininto n'ya ang pagtanggal ng belt n'ya. "Why are you like that?!" naiinis na sabi ko sa kanya at hindi ako makapaniwala dahil natatawa pa rin s'ya. "Ah-huh? What do you mean?" pumewang s'ya sa harapan ko habang nakatitig sa akin. Bumaba ang kanyang mga mata muli sa suot ko. "Manyak ka!" sigaw ko sa kanya. "I am not," Umirap ako at naglakad papunta sa kanyang kama. Hindi ko maiwasan iikot ang aking mga mata sa paligid. His room is dark. Dark blue ang interior design. Hindi ko maiwasan mapangiti ng makakita ako ng isang painting! I know family n'ya 'yun. Lumapit ako doon at tinitigan 'to. Napangiti ako ng malungkot. I never had a pictures with them. Only my ate. Madalas sila magphoto-shoot sa bahay para sa magazine tungkol sa pamilya namin at ako.... laging nasa kwarto. Bawal lumabas. Bawal makakita. Hindi pwedeng may makakita sa aking bisita kaya kailangan nila ako itago. Kung may makakita sa akin ipapakilala akong pamangkin at pag alis ng bisita ay papagalitan na nila ako. Lagi nila pinaparamdam sa akin na hindi ako kabilang sa pamilya nila. Hindi ko sila nakakasabay sa pag kain except kung tatawagin nila ako at tatanungin. Nakakainggit si Sacarias. Mukhang mahal na mahal s'ya ng pamilya n'ya. Gusto ko din naman 'yon, pangarap kong mahalin ng pamilya ko. "Your mom is pretty," i whispered. "Of course." halos mapatalon ako ng maramdaman ko s'ya sa likod oo . "She's great, she's the best." Halos lumundag ang puso ko. "How about you? Where's your mom?" Hindi ko pwedeng sabihin ang totoo. Magagalit sila sa akin. Saka okay na ako dito, hindi naman nila nalalaman kung nasaan ako. Bawal ko ipakilala ang totoong ako sa ibang tao. Bawal na bawal at nakakainis lang. Ang hirap hirap kasi, bakit ganito buhay ko? "Wala na. Wala na akong pamilya. Inampon lang ako,"humarap ako sa kanya at ngumiti. "But you are Suarez?" umiling ako sa kanya at ngumiti ng mapait. ""We should talk nga pala." Nilagpasan ko s'ya. Pumunta ako sa kanyang kama at agad na naupo. "Sana walang makakaalam na dito ako nakatira. Wag mo sana sabihin sa kahit sino." he crossed his arms. "Then, why did you left?" tanong n'ya agad sa akin. "Because i don't want to be doctor---" "That's why you failed your entrance exam into Med school?" putol n'ya sa akin at nanlaki ang mga mata ko. Nagulat ako sa sinabi n'ya. Paano n'ya nalaman 'yun? Wala namang nakakaalam non ha? My parents covered it for me. "How did you know that? Are you stalking me?" hindi ko maiwasan tinignan s'ya ng masama. "You faled it, intentionally?" akusa n'ya sa akin at hindi ako makapaniwala dahil doon. "No! I had mental block!" I defended myself. "Mental block?" umiwas ako sa kanya ng tingin. That was true. Sobrang hirap. Sobra nila akong pinepressure. I only want is pass for make them proud but i failed. Sa sobrang gusto kong umasa, nag iisip ako at kung ano ano pa. Natatakot ako, natatakot ako mag kamali at 'yon ang nangyari sa akin. "You had a mental block, but why you still push it?" natahimik ako. "Are you sure you had a mental block?" bakit parang inaakusahan n'ya ako? Totoo naman ha? Bakit ganito sinasabi n'ya sa akin? "Why are you asking me that question? Do you think i want to be hurt? I want to be failure? I am not! Stop asking me----" "Fine." Hindi n'ya ako pinatapos at agad s'yang sumuko. "I just want to know who is living with me. You are totally stranger to me. I want to know you more. That's why i checking your background but i didn't see anything there." Huminga ako ng malalim. Totoo naman 'e. We are still strangers at naiintindihan ko s'ya. Hindi rin naman ako pwede mag reklamo kasi nakikitira lang ako. Kung ano gusto n'ya? Yun dapat ang masusunod at wala ng iba pa. "D-Don't worry, i am not stealer." madiin na sabi ko. Mabilis ko s'yang tinalikuran at lumabas ng kwarto n'ya. Hindi napigilan at bumuhos ang luha ko. Napangiti ako ng mapait. Bwisit na buhay 'to! Nakakainis! Ayoko ng maalala pa ang mga nangyari sa akin. I want to make a happy memories while i am still alive. I know, if i am gone? They will be happy. Mabilis akong pumasok sa kwarto ko. Humiga ako sa kama at tahimik na umiyak. Bakit kasi ganito buhay ko? Bakit parang wala akong karapatan maging masaya? Bakit kailangan maranasan ko 'to? Ang mag hanap ng bahay para lang may matulugan. Sa bahay nila Mom and Dad? Señorita ako na tinatago. Pero wala silang pakielam sa akin, hindi ako masaya dahil nahihirapan ako. Pakiramdam ko nakakulong lang ako. Inaalala ang panahong natuklasan ko ang tungkol sa akin. "Ate Aleneya, what if they can't heal me?" i can't help to asked her. "They will heal you. After that? I will be your doctor. That's why i took cardiologist, right? I want to heal you." Napangti ako sa sinabi n'ya. "Why my heart is weak?" hindi mo maiwasan itanong. "The doctor said, i need another heart to live." "That's why i am here. I will find an heart donor for you." ngumiti ako dito at tumango. May pumasok na isang doctor. "She's fine now. Her heart still strong don't worry. May namamana talagang ganito. Pinanganak s'ya ganyan, minsan humihina, minsan lumalakas." natahimik ako doon. "We need to change her heart. Hindi na 'tin alam hanggang saan itatagal nito lalo na't bata s'ya." Hindi ako nakapagsalita. Ano ba ang sakit ko? Bakit kailangan ko maging masaya lagi? "Her heart is strong but always take care of her. Hindi s'ya pwede maging malungkutin at ma-stressed. Baka tuluyan ng humina ang puso n'ya,"Tumango si ate dito. Lumabas ang doctor at tumingin ako kay Ate. "Ate, don't tell this to them." "W-Why?" hindi n'ya maiwasan itanong. "Ayoko po kinaawaan ako," totoong sabi ko. Anong oras na ako nagising kinabukasan. Kaya naman mabilis akong naligo at lumabas ng kwarto. Nakakahiya, late pa ako nagising. Kailangan ko pa pala humanap ng trabaho. Hindi pwedeng wala akong ginagawa. Kailangan ko din makishare sa mga babayarin. "Oh ija! Magandang umaga!" masyaang bati sa akin ni Manag. "Magandang umaga po." Nakangiting sabi ko. "Asan po ang anak n'yo?" "Pumasok, ija. Huling taon na kasi n'ya sa kolehiyo at salamat kay Sir. Sacarias dahil doon," Ngumiti lang ako ng tipid dito. "W-Wala pa po s'ya?" Hindi ko maiwasan itanong sa kanya. "Nagpahatid lang sa kwarto n'ya ng pagkain. Gano'n naman lagi 'yun. Hindi na lalabas. Ibuburo ang sarili sa kwarto n'ya." Napatango ako. "What is my breakfast po?" ngumiti sa akin ang matanda. "What kind of man is he?" I can't help to asked. "Si Sir?" tumango ako dito. "Sobrang bait ng mga batang 'yan. Sila magkakapatid. Sobrang babait. Gustong gusto sila ng mga tao dito dahil naipakulong nila ang kanilang ama." My forehead creased. "Huh? B-Bakit?" Hindi ko maiwasan itanong sa kanya. Ngumiti si manang sa akin at nilapag ang red meat sa harapan ko and brown rice. I am familiar with brown rice but the red meat is not. Kinuha ko ang tinidor para tikman 'to. Napangiti ako sa lasa. "Masarap, ija?" "Opo. It's malambot po masarap." ngumiti 'to sa akin. "So, why did they put his father inside the jail?" hindi ko maiwasan itanong. "Ija, hindi ko dapat sagutin ang tanong mo. Si Sir. Sacarias lang dapat sumagot n'yan." Wala akong nagawa kung hindi tumango. After i ate breakfast, lumabas ako para tignan ang garden. It's ten am na. Two hours before lunch, kakain ko pa lang naman. Nasanay kasi ako ginigising sa umaga for my breakfast. I never skip my food when i am living in my parents' house. But now, it's okay if i woke up late. Walang magagalit.
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD