~Hunyo 2, 1893~
“F---felimona.”
“Akala ko ay hindi na tayo muling pahihintulutan ng panahon na magkita.”
Paulit-ulit ngang naririnig ngayon ni Felimona sa kaniyang isipan na siya ngang hindi siya ngang napapikit ngayon dahil sasakit ng kaniyang ulo at sa sandaling pagpikit nga niya ng kaniyang mga mata ay may naaninag nga siyang isang lalaki ngayon na siyang masayang nakangiti sa kaniya habang may hawak na sanggol.
“L---lalaki, lalaki ang anak natin Felimona.”
“A---an ong gusto mong ipangalan sa anak natin Felimona?”
“Alexander.”
“Alexander Salazar.”
Ngunit hindi nga niya ito mamukhaan dahil malabo ang memoryang pumapasok ngayon sa kaniya.
“Ate Felimona?”
At natigilan nga ngayon si Felimona nang tawagin siya ni Armando na siya ngang
