EP.8 หลีเต็มๆ หน้า
1247 Words
ทั้งหมดวิ่งมาจนถึงที่หมายซึ่งเป็นกำแพงที่กั้นกลางระหว่างป่ากับคลับ
"ไปก่อนเลย ถึงอีกฝั่งวิ่งตรงไปจะทะลุตึกร้างแล้วอ้อมไปอีกซอย" ยัดรีบพูดขณะย่อตัวเพื่อให้พวกผู้หญิงออกไปก่อน
"นัวเนียมึงไปก่อน" แอปเปิ้ลพูดอย่างร้อนรน
"จะบ้าเหรอสภาพเมาเละขนาดนี้ มึงนั่นแหละไปก่อนเลย" ยัดพูดแทรกขึ้นมาทันที เมื่อเห็นว่านัวเนียพยักหน้าให้ แอปเปิ้ลจึงยอมปีนกำแพงขึ้นไปก่อนอย่างรวดเร็ว
ตึก!
"เหยียบหัวกูอีกอีสัส! หลังก็มีไม่เหยียบอีห่า" ยัดบ่นอย่างหงุดหงิดเมื่อโดนแอปเปิ้ลเหยียบเข้าที่หัวแทนที่จะเป็นแผ่นหลังขณะทำการต่อตัวเพื่อปีนกำแพงข้ามไปอีกฝั่ง
"มึงเองก็ไปก่อนเลยพาอีนั่นไปอีกซอยเดี๋ยวกูตามไป" ป๊อกเบิ้ลบอกยัดขณะดูต้นทางให้ หลังจากยัดปีนข้ามไปเสร็จ ตอนนี้ก็เหลือแค่เขากับเด็กเตี้ยสองคนเท่านั้น
''พี่นั่งสิ! หนูขาสั้นจะปีนยังไง" นัวเนียร้องท้วงออกมาอย่างร้อนใจ
"สร้างปัญหาแล้วยังเสือกมาสั่งกูอีก!" ป๊อกเบิ้ลดันกระพุ้งแก้มด้วยปลายลิ้นอย่างหงุดหงิด ถึงอย่างนั้นก็ยอมนั่งย่อตัวลงทำตัวเป็นฐานให้นัวเนียเหยียบอยู่ดี
ทว่าในตอนที่กำลังปีน นัวเนียเมาหนักจนประคองตัวเองไม่ไหว เลยกลายเป็นขึ้นควบทับหน้าป๊อกเบิ้ลแทนที่จะเหยียบหรือขี่คอตามปกติ กระโปรงปลิวสะบัดอยู่ตรงหน้าไปมา บดบังมุมมองทั้งหมดของชายหนุ่ม
''อีฉิบหาย! กูจะไปยังไงมองไม่เห็นทาง...ใครสั่งให้มึงเอาร่องมาคร่อมหน้ากูเนี่ย''
ไม่ทันไรเสียงวิ่งของกลุ่มคนนับสิบก็วิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ป๊อกเปิ้ลจึงตัดสินใจลุกยืนทั้งที่นัวเนียยังขี่คอเขาอยู่ด้านหน้า กระโปรงของเธอครอบหัวป๊อกเบิ้ลไว้จนมองไม่เห็น ถึงอย่างนั้นเขาก็รีบยกคนตัวเล็กขึ้นไปพาดคาไว้บนกำแพง ก่อนจะปีนตามขึ้นไปอีกฝั่งแล้วดึงตัวนัวเนียลงมาอย่างทุลักทุเล
"ภาระกูสัสๆ แถมใส่กางเกงในรูปแมวด้วย! ไปเร็ว!!!" ป๊อกเบิ้ลรีบจับมือเรียวเล็กของนัวเนียลากให้วิ่งตามเขามาก่อนที่พวกนั้นจะตามทัน
ซอยหก มุมตึก
"มึงมาช้าจังวะนึกว่าโดนกระทืบแล้ว" ยัดเท้าเอวถามเมื่อเห็นป๊อกเบิ้ลเพิ่งวิ่งมาถึงจุดหมายที่นัดกัน
“อีเวรนี่สิขี่คอกูกลับด้านกว่าจะออกมาได้เต็มๆ เลย”
“ตีนเต็มๆ ?” ยัดถามกลับอย่างรู้งาน
“โหนก เต็มๆ หน้ากูนี่แหละ
“ฮ่าๆ”
ฟุ่บ!
“ว้ายยย” แอปเปิ้ลสะดุ้งร้องออกมาอย่างตกใจ เพราะเธอกำลังประคองนัวเนียอยู่ดีๆ ร่างเล็กก็ร่วงลงพื้นสลบเหมือดเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์เฉยเลย
คอนโดเท่ เวลาประมาณห้าทุ่ม
"ถ้ากูไม่ป่วยคงไปคึกคักกับพวกมึงแล้ว" เท่พูดพร้อมกับยกน้ำมาเสิร์ฟกลางโต๊ะโซฟาของห้อง
“คึกคักเชี่ยไร กูแดกเหล้าไม่ถึงสิบแก้วออกมาดูดบุหรี่กับไอ้ป๊อกเบิ้ลก็เจอแจ็คพ็อตเลย”
“ขอบคุณนะคะที่ช่วยอีนัวเนีย มันเป็นแบบนี้มันต้องสู้เพื่อปกป้องตัวเอง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่มันดื่มเหล้าสภาพเลยกลายเป็นแบบนี้!”
“อย่าให้แดกอีกนะกูจะตบปากให้ฟันร่วงเลย!” ป๊อกเบิ้ลพูดอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก
เท่เดินถือผ้าห่มกับหมอนออกมาให้ยัดกับป๊อกเบิ้ล
"พวกมึงนอนข้างนอกกับกูแล้วให้สองสาวนอนด้านในด้วยกัน ดึกแล้วอย่าเพิ่งกลับเลย" เท่โยนหมอนพลางจัดแจงที่นอนเสร็จสรรพ ทั้งหมดก็แยกย้ายกันเข้านอน
กลางดึกที่มืดและเงียบสงัด ประตูห้องถูกเปิดออกช้าๆ ก่อนที่เงามืดจะค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้ามา แถมยังมีสีขาวๆ คลุมลอยตามมาด้วย
"เชี่ย!" เพราะป๊อกเบิ้ลเป็นคนที่ประสาทสัมผัสค่อนไวมาก พอได้ยินเสียงเล็กน้อยจึงสะดุ้งตัวตื่นลืมตาขึ้นมา เขาเห็นบางอย่างกำลังเคลื่อนที่ไปมาเหมือนลอยได้ทำเอาใจเขาเต้นสั่นไม่เป็นจังหวะ รู้สึกได้ถึงเม็ดเหงื่อที่กำลังแตกโชก หรือสิ่งที่เขาเห็นนี้จะเป็น 'ผี'
ฮึก ฮึก เฮือกกก!
"หิวน้ำ"
"...."
พอตั้งใจฟังป๊อกเบิ้ลก็ได้ยินเสียงเล็กๆ กำลังบ่นพึมพำ แถมยังเป็นเสียงที่คุ้นหูสุดๆ เขาจึงกลั้นใจเด้งตัวขึ้น แล้วเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ปรากฏว่าเป็นนัวเนียที่เดินคลุมผ้าห่มออกมาจากห้อง
"อีสัส! อีส้นตีน กูนึกว่าผีหลอก" ป๊อกเบิ้ลพูดเน้นพยายามข่มเสียงตัวเองให้เบาลงเพราะกลัวจะทำให้คนอื่นๆ ตื่นขึ้นมา
ถ้าเล่าให้คนอื่นฟังใครเขาจะเชื่อ ทั้งพูดทั้งเดินแบบไม่ลืมตาเหมือนละเมอ ทำไมเขาต้องมาเจออะไรน่ากลัวแบบนี้ด้วยวะ
ในห้องครัว
"เฮือก เอือกก" นัวเนียรู้สึกใจเต้นเร็วเหมือนกับเพิ่งวิ่งรอบสนามฟุตบอลเป็นสิบรอบ ตากับสมองมันหนักอึ้งมาก มันมึนตึบไปหมดแถมจำอะไรก็ไม่ได้ รู้ตัวอีกทีก็ยืนซดน้ำอยู่หน้าตู้เย็นหมดไปหลายเหยือกแล้ว
“แดกเกรงใจเจ้าของห้องบ้าง มึงดื่มไปห้าขวดแล้วนะ!” ป๊อกเบิ้ลที่ยืนพิงขอบประตูเอ่ยออกมาอย่างยียวน
“กี่โมงแล้วคะเนี่ย” นัวเนียที่เพิ่งนึกขึ้นได้รีบถามกลับทันที
“ตีสาม”
“ฮะ!!! พี่นวลใจเป็นห่วงแย่แล้ว” สาวน้อยหน้าตาแตกตื่นจนป๊อกเบิ้ลเกือบจะหลุดขำออกมา
“กูเห็นเพื่อนมึงโทรบอกพี่สาวมึงเรียบร้อยว่าจะให้มึงค้างบ้าน พี่มึงก็ไม่ว่าอะไรนิ”
“เฮ้อออ..รอดไป”
ป๊อกเบิ้ลคว้าปลายคางเล็กๆ ของนัวเนียให้เชิดหน้าขึ้นเมื่อเห็นเธอทำท่าคอตกหมดแรง
''มึงคนหรือโดเรม่อนเนี่ย เดี๋ยวตกใจเดี๋ยวหมดแรง ต้องใส่ถ่านกี่ก้อน''
''ปวดหัว''
"สมควร''
"ชื่อใครคะ"
"ชื่อพ่อมึงมั้ง! พอสติมาก็กวนตีนกูเลยนะ"
"เชอะ ไม่เห็นต้องด่าเลย''
นัวเนียยกน้ำในมือมาดื่มต่อจนหมดไปอีกขวด
"หมดแล้วมีน้ำอีกไหมคะ คอแห้งสุดๆ ไม่ไหว'' นัวเนียรีบถามเพราะยังรู้สึกแสบๆ ที่คอเหมือนจะขาดน้ำ
“มี..แต่เป็นน้ำกูนะแดกไหม!?” ป๊อกเบิ้ลยิ้มอย่างมีเลศนัยโดยที่นัวเนียไม่ทันสังเกตเห็น
“ค่ะ”
“มึงพูดเองนะ”
“ค่ะ ขอกินหน่อย”
“ยังไม่ได้ผลิต อยู่ในนี้”
พอนัวเนียหันไปมองจ้องตามสายตาที่เคลื่อนลงต่ำ เขาก็เอามือตัวเองจับลงตรงเป้ากางเกงไว้ ขณะที่ท่อนเอ็นผงาดขึ้นมาแทบจะล้นเป้ากางเกง
''อี๋..โรคจิต''
"สักวันมึงก็ต้องโดนทำเป็นขยะเเขยง"
"คนแรกของหนูไม่ใช่พี่แน่นอน"
นัวเนียเดินชนไหล่ป๊อกเบิ้ลออกไปพร้อมกับทำปากมุบมิบใส่
"ปากดีไปเถอะถ้ากูได้เอา..กูจะแทงให้ยับเลย"
เขาเริ่มจะสนใจเด็กเตี้ยนี้ขึ้นมาจริงๆ ซะแล้ว คงเพราะนิสัยที่ดูแก่นแก้ว แถมยังใจกล้าบ้าบิ่น เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน ราวกับมีเเรงดึงดูดบางอย่างลากให้เขาเข้าไปหาและอยากที่จะได้มันมาครอบครอง!
- Writer
