ตามเฝ้า NC
1932 Words
ลลิล....
หลังจากจัดการตัวเองเรียบร้อยฉันก็รีบลงมาช่วยป้าแม่ครัวที่ในครัวพอแกเจอหน้าแกก็ถามฉันด้วยความเป็นห่วง
"ทำงานวันแรกเป็นไงบ้างลิลเหนื่อยไหม"
"ไม่ค่อยเหนื่อยเท่าไหร่ค่ะลิลชอบทำงานค่ะสนุกดี^^"
"อื้มมมดีแล้ว อันที่จริงทำงานเลิกดึกขนาดนั้นไม่ต้องมาช่วยป้าในครัวก็ได้นะลูก"
"ไม่ได้หรอกค่ะลิลเป็นคนรับใช้ยังไงก็เป็นหน้าที่ของลิลอยู่แล้ว"
"แต่คุณท่านไม่เคยคิดว่าลิลหรือเด็กทุกคนที่ท่านรับมาอุปการะเป็นคนรับใช้นะลูกทุกคนเป็นลูกเป็นหลานท่าน"
"ลิลไม่กล้าเอาตัวเองไปเทียบเป็นลูกหลานคุณท่านหรอกค่ะ ที่ลิลมีชีวิตที่ดีได้เรียนหนังสือก็เพราะคุณท่านทั้งสองเมตตาลิลไม่เคยลืมว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน"
"เรานี่นะเจียมตัวอยู่ตลอดไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณท่านถึงเอ็นดูเรามากกว่าคนอื่นๆ"
"ตอแหลประจบสอพลอล่ะสิไม่ว่า" กิ๊บพูดขึ้นลอยๆซึ่งฉันก็รู้ว่ากิ๊บว่าให้ฉันเพราะทั้งบ้านก็มีแค่ฉันคนเดียวที่กิ๊บไม่ชอบหน้า
"นังกิ๊บเอ็งนี่มันยังไงนะชอบว่าชอบประชดลิลมันตลอดเลยตั้งแต่เด็กยันโตถามจริงเอ็งอิจฉาอะไรมันนักหนาห๊ะ"
"โอ๊ยใครจะไปอิจฉาคนอย่างมัน"
"ถ้าเอ็งไม่อิจฉาแล้วเอ็งจะหาเรื่องลิลมันทำไมได้ทุกวี่ทุกวันวะ"
"ก็ฉันเกลียดมันไง ทำตัวเป็นคนดีเอาใจคุณท่านจนคุณท่านยอมให้มันแต่งงานจดทะเบียนกับคุณคิมหันต์"
"สรุปที่พูดมาก็อิจฉาสินะที่ลิลมันได้แต่งงานกับคุณคิม"
"ฉันสมเพชมันมากกว่าใครๆก็รู้ว่าคุณคิมเกลียดมันยังกับอะไร ฉันจะรอวันที่มันถูกเฉดหัวออกไปจากบ้าน"
"ลิลอย่าไปสนใจคำพูดนังกิ๊บมันเลยนะ" ป้าแม่ครัวคงกลัวว่าฉันจะคิดมากแต่ฉันชินแล้วล่ะ ได้ยินจนชินเจ็บจนชิน
หลังจากช่วยงานบ้านทุกอย่างเสร็จหมดแล้วฉันก็กลับมาที่ห้องของตัวเอง ฉันมองหากระเป๋าสะพายเพื่อจะเอาเงินที่ได้มานับเพราะเมื่อวานนี้ลูกค้าให้ทิปมือฉันด้วย แต่ฉันหากระเป๋าสะพายตัวเองไม่เจอ มันอยู่ไหนกันนะ หรืออยู่บนรถของคุณคิมหันต์ ฉันคิดว่าน่าจะใช่เพราะเมื่อคืนฉันกลับกับเขาแล้วเขาก็เป็นคนอุ้มฉันเข้าบ้าน
ฉันเดินมาที่โรงจอดรถเพื่อดูว่ากระเป๋าของฉันอยู่ในรถเขาหรือเปล่า ปรากฏว่ามันอยู่จริงๆแต่ฉันไม่มีกุญแจรถฉันต้องไปหาเขาที่ห้องเพื่อขอยืมกุญแจมาเปิดเอากระเป๋าใช่ไหม บอกตามตรงว่าฉันไม่อยากเจอหน้าเขาเลยคำพูดของเขามันทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดได้ทุกครั้งทั้งที่ฉันควรจะชินแต่พอได้ใกล้ชิดกันมีอะไรกันทุกคืนมันกลับทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นกว่าเดิม
ฉันกลับเข้ามาในบ้านเพื่อดูว่าเขาวางกุญแจรถไว้ตรงไหนแต่ก็หาไม่เจอเขาน่าจะเอาติดตัวขึ้นไปด้วยบนห้อง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ฉันเคาะประตูห้องของเขาแต่ก็เงียบหรือเขาจะหลับอยู่ฉันจะทำยังไงดีแต่ฉันก็มีความจำเป็นจะต้องเอากระเป๋าใบนั้นเพราะไม่ใช่แค่เงินอย่างเดียวที่อยู่ในกระเป๋ามันยังมียาคุมที่ฉันต้องกินเป็นประจำทุกวันอยู่ในกระเป๋าใบนั้นด้วย
ฉันตัดสินใจใช้กุญแจที่เขาเคยให้ไว้ไขประตูห้องนอนเข้าไปอย่างช้าๆห้องทั้งห้องมืดสนิทความเย็นและความเงียบทำให้รู้ได้ทันทีว่าเจ้าของห้องน่าจะหลับอยู่ ฉันค่อยๆเดินไปหากุญแจที่โต๊ะทำงานเผื่อว่าเขาจะวางกุญแจรถไว้แต่ก็หาไม่เจอ
"ใคร!!!" จู่ๆเสียงของเขาก็ดังขึ้นท่ามกลางคนมืดฉันตกใจรีบบอกว่าเป็นตัวเอง
"เอ่อลิลเองค่ะ" พอฉันบอกว่าเป็นฉันสักพักเขาก็เปิดไฟหัวเตียงแล้วจ้องมาที่ฉัน
"เข้ามาทำไมหรือจะเข้ามาขโมยของ" เขาเห็นฉันเป็นคนขี้ขโมยเหรอถึงพูดออกมาแบบนั้น
"เปล่าค่ะลิลแค่จะมาหากุญแจรถของคุณคิม"
"กุญแจรถกูมึงจะเอาไปทำไม"
"เมื่อคืนลิลลืมกระเป็าไว้บนรถคุณคิมค่ะ"
"ถ้าอยากได้กุญแจมึงก็เดินมาเอาเองกูเอาไว้ในลิ้นชักที่หัวเตียงนี่" ลิ้นชักที่ว่าอยู่ตรงฝั่งที่เขานอนพอดีฉันจำใจเดินไปเพื่อเอากุญแจรถ
ขณะที่ฉันกำลังก้มหากุญแจในลิ้นชักเขาก็เอามือโอบเอวของฉันแล้วดึงตัวจนฉันล้มลงไปนอนบนเตียงเขาตามขึ้นมาประกบทันทีจับมือของฉันทั้งสองข้างไว้เหนือศีรษะจากนั้นก็ซุกไซร้ซอกคอของฉันแล้วก็ดูดเลียขบเม้ม
"อื้ออคุณคิมอย่าค่ะ ลิลจะไปทำงาน" ฉันรีบห้ามเพราะเดี๋ยวฉันต้องไปทำงานแล้วถ้าเกิดปล่อยให้เขาทำฉันไม่ได้ไปทำงานแน่ๆ
"กูไม่ให้ไป" เขาพูดไปก็ซุกไซร้ฉันไปไม่หยุด
"อื้ออไม่ได้ค่ะลิลเพิ่งเริ่มงานเมื่อวาน"
"ถ้าอยากไปทำงานมากนักก็ต้องให้กูเอาก่อน" เขาพูดอย่างเอาแต่ใจ
"ไม่ค่ะคุณทำนานลิลไม่จะทันไปทำงานแน่ไว้คืนนี้ได้มั้ยคะ" ฉันต่อรองเขาเพราะแต่ละครั้งที่เขาทำมันไม่เคยต่ำกว่าสองชั่วโมงเลยเพราะฉะนั้นฉันต้องขัดขืนไม่อย่างงั้นฉันไปทำงานสายแน่เพราะฉันต้องออกไปขึ้นรถหน้าปากซอยอีกซึ่งต้องเดินออกไปไกลมาก
"น้ำเดียวนะนะ" เขาพูดข้างหูเสียงกระเส่าแค่ฟังจากน้กเสียงฉันก็รู้ทันทีว่าเขาต้องการมากจริงๆ ฉันรู้ว่าตัวเองปฏิเสธเขาไม่เคยได้สุดท้ายฉ้นก็ต้องยอม
เวลาต่อมา....
ปึ่ก!!!!!!!!!!!! ปึ่ก!!!!!!!!!!!! ปึ่ก!!!!!!!!!!! ปึ่ก!!!!!!!!!!!! ปึ่ก!!!!!!!!!!
"อ่าา เอามึงแม่งโคตรฟินเลยว่ะลิล ซี๊ดดดดดด อื่มมมมม" เขาพูดเสียงสั่นพร้อมกระแทกสะโพกเข้ามาแบบแรงๆเน้นๆทำเอาฉันเสียวแทบจะขาดใจตาย มันทั้งเสียวและจุกจนเจ็บเพราะเขาทำรุนแรงทุกครั้ง
"เบาๆได้มั้ยคะลิลจุกค่ะ" ฉันบอกเขาที่ยังคงตั้งหน้าตั้งหน้ากระแทกไม่หยุดฉันไม่รู้ว่าตัวเองทนรับแรงกระแทกของเขาได้ยังไง
"เบาๆก็ไม่มันดิ"
"แต่ลิลจุกค่ะเบาลงหน่อยได้มั้ยคะ" ฉันขอร้องเขาเพราะฉันกลัวตัวเองจะลุกไปทำงานไม่ไหว
"งั้นขึ้นเองเลยจะเอาเบาเอาแรงตามใจมึงเลยลิล" เขาจับฉันพลิกตัวให้ขึ้นมาอยู่ด้านบนโดยที่จุดเชื่อมต่อของเรายังคงสอดประสานกันอยู่จากนั้นเขาก็นอนมองฉันอย่างเดียว
"ทำดิทำให้แตกนะไม่แตกไม่ต้องออกจากห้อง"
"แค่รอบเดียวนะคะถ้าเสร็จแล้วคุณห้ามทำต่อ" ฉันไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงกล้าที่จะต่อรองเขา
"ได้" จากนั้นฉันก็ต้องทำหน้าที่เป็นผู้คุมเกมส์
คิมหันต์...
ผมนอนมองคนด้านบนที่ตอนนี้กำลังขย่มขึ้นขย่มลงอยู่บนตัวของผมอย่างเอาเป็นเอาตายคงอยากให้ผมเสร็จเร็วๆล่ะสิ หึไม่มีทางผมจะไม่ยอมเสร็จง่ายๆหรอก แต่....
ตั่บ!!!!!!!!!!! ตั่บ!!!!!!!!!!! ตั่บ!!!!!!!!! ตั่บ!!!!!!!!!!!! ตั่บ!!!!!!!!!!!
"อ๊ะ อ๊ะ คุณคิมขาลิลไม่ไหวแล้วมันจะเสร็จ ฮือออ คุณคิม คุณคิม" เสียงเล็กๆที่ครางลั่นห้องของคนด้านบนทำเอาผมแทบจะทนไม่ไหวอยากจะแตกให้รู้แล้วรู้รอดยัยนี่คงรู้ว่าผมแพ้เสียงครางแบบนี้ก็เลยครางเรียกชื่อผมไม่หยุด ผมที่พยายามจะสะกดกลั้นบางสิ่งบางอย่างสุดท้ายผมก็หมดความอดทนปลดปล่อยความต้องการออกมาจนล้นทะลัก
บนรถ..
ผมขับรถไปผิวปากไปอย่างอารมณ์ดีเพราะได้ปลอดปล่อยกับคนดื้อดึงที่ตอนนี้นั่งทำหน้าบึ้งอยู่ข้างๆ
"คุณคิมขับเร็วกว่านี้หน่อยได้มั้ยคะตอนนี้มันสายแล้วค่ะ" หลังจากที่นั่งเงียบมาตลอดทางยัยนี่ก็เริ่มลุกลี้ลุกลนเพราะตอนนี้มันเลยเวลาทำงานมาหลายนาทีแล้วผมอยากจะพูดใส่หน้าว่าจะกลัวทำไมวะผมก็เป็นเจ้าของผับหรือเปล่า
"ทำไมกลัวจะไม่ได้เจอหน้าไอ้อาร์ตหรือไง"
"ไม่เกี่ยวกับพี่อาร์ตค่ะ"
"อยู่ต่อหน้ากูไม่ต้องเรียกมันว่าพี่กูไม่ชอบ"
"ค่ะ" ดีที่เชื่อฟัง หึ
ผมขับรถมาถึงผับโดยใช้เวลานานกว่าปกติเพราะอยากแกล้งคนบางคนพอรถจอดปุ๊บยัยนี่ก็รีบวิ่งลงจากรถทันทีผมก็ขับเอารถไปจอดที่จอดก่อนจะเดินเข้าไปในผับซึ่งตอนนี้พนักงานทุกคนกำลังทำหน้าที่ของตัวเองอยู่ ผมมองหาใครบางคนว่าทำอะไรอยู่แต่ก็ไม่เจอ ไปไหนวะ ผมคิดอยู่ในใจแต่สายตาก็ยังมองหาไม่หยุด
"ไอ้คิมมึงมาทำไมวะวันนี้ไม่ใช่เวรมึงนี่" ขณะที่ผมกำลังมองหาใครบางคนอยู่ไอ้อาร์ตมันก็เดินมาทักผมด้วยน้ำเสียงแปลกใจที่เจอผมเวลานี้ คือปกติที่ผับผมกับไอ้อาร์ตไอ้แมคเราสามคนจะแบ่งเวรกันว่าใครจะมาดูแลวันไหนอันที่จริงพวกผมไม่ต้องเฝ้าไม่ต้องมาดูแลเองก็ได้แต่พวกผมมีความเห็นตรงกันว่าอยากมาดูแลกิจการด้วยตัวเองเวลามีปัญหาอะไรจะได้แกไขได้ทันท่วงที
"ทำไมไม่ใช่เวรกูแล้วกูจะมาผับตัวเองไม่ได้??" ผมย้อนถามมัน
"มาได้กูไม่ได้ว่าแต่กูแค่สงสัยว่ามึงมาทำไมแต่หัววันผับยังไม่เปิด" ก็จริงของมันเพราะปกติถ้ามาจะมาดื่มผมก็จะมาค่ำหรือไม่ก็ดึกเลยแต่นี่มันฟ้ายังไม่มืดเลยผมก็มาแล้ว
"เอ...หรือว่ามาเฝ้าใครหรือเปล่าน๊าาาา" มันพูดพร้อมกับทำหน้าแซวผม
"เฝ้าใครไม่มี คนอย่างกูไม่เคยมานั่งเฝ้าใคร"
หลายชั่วโมงต่อมา...
ตอนนี้ผมนั่งอยู่ชั้นสองของผับมองใครบางคนกำลังทำงานอยู่ ผมสังเกตเห็นยัยนี่คอยเอามือรั้งกระโปรงอยู่ตลอดเวลาเพราะชุดที่ใส่คือชุดพนักงานร้าน ซึ่งปกติผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรนะกับชุดพวกนี้แต่ทำไมวันนี้ผมรู้สึกขัดใจอย่างบอกไม่ถูกทำไมมันถึงสั้นรัดรูปได้ขนาดนี้วะ
"ไอ้อาร์ตไอ้แมค" ผมเรียกชื่อมันทั้งคู่แต่สายตาไม่ได้หันไปมองมันสองตัวเลย
"อะไร"
"ว่า"
"ชุดพนักงานเสิร์ฟผับเราทำไมมันทั้งสั้นทั้งรัดรูปขนาดนี้วะ"
"ไอ้เชี่ยคิมมึงลืมไปแล้วเหรอว่ามึงเองเป็นคนอนุมัติเรื่องชุดพนักงาน"
"นั่นดิมึงบอกชุดนี้สวยใส่แล้วลูกค้าจะชอบมึงพูดเอง"
"กูเหรอ"
"เออ!!!/เออ!!!"
อิพี่นี่ยังไง555
ปล.NCมาบ่อยเหลือเกิน คงไม่ว่ากันเนอะ><
- Writer
