วันที่สองของการอยู่โรงพยาบาล…
อาการของไทเธย์ก็อยู่ในขั้นที่ดีขึ้นมาก แต่แพทย์เองก็ยังไม่ไว้วางใจ เพราะที่เขาเป็นมันคือไข้ป่า ซึ่งมันอาจจะเป็นมากกว่านั้นได้ เช่น ไข้ป่ามาลาเรีย ซึ่งมันอันตรายต่อชีวิตมากๆ ถึงตอนนี้จะตรวจแล้วไม่เจอ แต่ก็ยังวางใจไม่ได้เลย
ชะเอมคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ เหมือนเดิม จัดการเรื่องอาหารการกิน รวมถึงการเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้กับเขาด้วย ส่วนกิจกรรมก็ยังดำเนินไปต่อ เพราะทั้งสองคนก็ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว อยู่ในมือแพทย์แล้ว
"หายเร็วๆ นะคะ" พูดกับคนบนเตียงขณะที่กำลังเช็ดตัว
"เธอทำเหมือนกับฉันเป็นคนพิการ"
"ก็แค่ดูแลค่ะ คนป่วยไม่สบาย เขาก็ดูแลกันแบบนี้อยู่แล้ว"
"ฉันกินข้าวเองได้ มือไม่ได้หัก และฉันก็เดินไปอาบน้ำได้ ขาฉันไม่ได้เดี้ยง แต่ดูเธอทำสิ..."
"อย่าบ่นนักเลยค่ะ"
นี่ขนาดยังมีสายน้ำเกลือคาอยู่บนแขนนะ เขายังบ่นเธอได้มากขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดเลยตอนที่ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว
