“นี่เป็นของขวัญของหนูมินให้น้ามีนค่ะ”
“ของขวัญอะไรเอ่ย” มีนาเอ่ยถามแล้วอมยิ้ม
“เป็นของขวัญที่คุณป๊าอยากให้น้ามีนค่ะ เลยฝากมาให้”
“อ้าว... ก็ไม่ใช่ของหนูมินสิคะ”
“หนูมินมีส่วนร่วมในการซื้อด้วยค่ะตั้งยี่สิบบาท แต่คุณป๊าไม่บอกว่าเป็นอะไร น้ามีนเปิดแล้วอย่าลืมบอกหนูมินด้วยนะคะ”
“ได้สิคะ”
“ของขวัญของหนูมินน่ะเป็นของที่หนูมินทำเองค่ะ อยู่ในกล่องของคุณป๊า ห่อเอาไว้ด้วยลิปบิ้นสีชมพูค่ะ” เด็กน้อยรีบบอกอย่างกระตือรือร้น
“ขอบใจมากจ้ะ” มีนานั่งยองๆ ลงตรงหน้าเด็กน้อยก่อนจะดึงลูกเลี้ยงมากอดและหอมแก้มฟอดใหญ่
“น้ามีนรักหนูมินนะคะ จะดูแลหนูมินให้ดีที่สุดเท่าที่แม่คนหนึ่งจะทำได้ น้ามีนสัญญา”
“หนูมินก็รักน้ามีนค่ะ” เด็กน้อยโผเข้ากอดก่อนจะร้องไห้
“ร้องไห้ทำไมคะ”
“ดีใจจังค่ะ มีแม่เหมือนคนอื่นแล้ว”
“โธ่...” มีนาปาดน้ำตาให้เด็กหญิงตัวน้อย น้ำตาซึมเมื่อได้ยินแบบนั้น เธอเข้าใจเด็กน้อยที่ขาดแม่ตั้งแต่เ
