@วันต่อมา
ครืด~ ครืด~
โทรศัพท์มือถือสั่นสะเทือนขึ้นในช่วงบ่ายของอีกวันปลุกคนที่หลับไหลอยู่บนเตียงกว้างให้ขยับตัวก่อนที่ร่างกายจะเคลื่อนย้ายไปในตำแหน่งที่วางมือถือตามสัญชาตญาณของคนที่ใช้งานมือถืออยู่ตลอด
“ฮัลโหลค่ะ”
(อยากถามเกี่ยวกับที่พักเพิ่มเติมน่ะครับ พอดีว่าผมเช็กอินแล้ว แต่ไม่รู้ว่าระหว่างวันควรเริ่มต้นทำอะไรก่อนดี ช่วยแนะนำหน่อยได้ไหมครับ) เพราะเรื่องงานมาพร้อมกับน้ำเสียงที่คุ้นเคยส่งผลให้นาราตื่นเต็มตา ละโทรศัพท์ออกจากหูเพื่อดูรายชื่อบนหน้าจอเล็กน้อย และก็เป็นแบบที่คิด เสียงปลายสายที่ว่าคุ้นที่แท้เป็นคนที่เธอรู้จักนี่เอง
“คุณภู”
(เราแยกกันโดยที่ไม่ได้บอกอะไรกันเลย มันทำให้นากลับมาเรียกผมว่าคุณอีกแล้วเหรอครับ) น้ำเสียงน้อยอกน้อยใจระคนห่วงใยทำให้เธอเผลอคลี่ยิ้มบาง
“อยู่ไหนคะเนี่ย”
(อยู่วิลล่าของนาครับ ผมเลือกห้องที่ดีที่สุดเลย แต่วันนี้โชคร้ายไม่เห็นหน้าเจ้าของวิลล่าเลย)
