เพทายยืนมองคนที่จำเป็นต้องทำทุกอย่างอย่างไม่มีทางเลือก มองเธอล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วรีบโทรกลับไปหาคนที่อยู่อีกห้องเพื่อไล่มันกลับไปแบบที่เขาสั่งอย่างพึงพอใจ
เรื่องอะไรเขาจะเปิดโอกาสให้ผู้ชายคนอื่นได้เข้าใกล้เธอขนาดนั้น ถ้าให้พูดตามจริง เขาไม่ไว้ใจใครเลย ไม่ว่าจะเป็นไอ้เจ้าของคาเฟ่คนนั้น หรือแม้กระทั่งนาราที่ต่อให้ที่ผ่านมาเธอจะมีเขาแค่คนเดียวมาโดยตลอด แต่ตอนนี้เขากลัวใจเธอ เขาไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่กล้าได้กล้าเสียแค่ไหน และสิ่งที่เขากลัวคือกลัวเธอประชด กลัวเธอพยายามก้าวข้ามความผิดหวังด้วยการสนุกกับใครก็ได้โดยที่ไม่คิดถึงผลที่มันจะตามมา
“พอใจหรือยัง” เจ้าของใบหน้าสวยจัดหันกลับมาถามหลังจากที่เธอคุยโทรศัพท์อยู่ประมาณห้านาทีเห็นจะได้
ต่อให้ตอนนี้เธอจะยอมเขา แต่มองแว๊บเดียวก็รู้ว่าเธอฝืนทำ เธอแค่ต้องยอมเพื่อให้เธอได้อิสรภาพที่เธอต้องการ
“มากับพี่” เพทายจะรั้งข้อมือเล็กแล้วพา
