(แป๊บๆ น้องกูโทรมาอ่ะ กูรับสายก่อนแล้วเดี๋ยวโทรกลับ)
“อ่า” เพทายตอบแค่นั้นก่อนจะวางสาย ทบทวนคำพูดของพี่เสือที่เคยหวงน้องฉิบหายก่อนจะเค้นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ
เมื่อก่อนใครแตะก็ไม่ได้ ทีแบบนี้มายอมง่ายจังวะ ง่ายเกินไปจนกูแม่งเริ่มงงแล้วเหมือนกัน
เพทายรอสายคนที่บอกขอรับสายน้องก่อนเกือบครึ่งชั่วโมง เกือบโทรกลับไปด่าเพราะคิดว่าเพื่อนมันลืมเขาแล้ว ติดที่มันโทรกลับมาพอดี
“คุยเป็นชาติเลยนะมึง”
(น้องกู กูจะคุยนานแค่ไหนก็ได้ไหมวะ)
“อ่า สรุปมา ตกลงอะไรยังไง”
(นาบอกกูว่ารู้จักกัน เอาจริงๆ ตอนแรกกูก็กลัวมึงจะไม่โอเคแหละ เดี๋ยวหาว่าทำธุรกิจคล้ายกันแล้วน้องกูเข้าไปยุ่งกับมันแล้วมึงคิดมากอ่ะ ที่ผ่านมามึงก็ไม่แคร์เรื่องอะไรแบบนี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอวะ มึงคงไม่คิดมากใช่ไหมที่เห็นน้องกูไปยุ่งกับมันอ่ะ)
“แปลว่าตัวมึงเองไม่ได้ติดใจอะไรที่น้องมึงสนิทกับมัน?”
(ไม่ติดๆ นาเคลียร์แล้ว เพื่อนกันแหละ น้อ
