ตอนที่ 3 ฝาก
751 Words
“เมื่อไหร่จะเลิกเป็นแบบนี้สักทีนา รู้ไหมว่าตอนนี้เธอเอาแต่ใจตัวเองแค่ไหน นิสัยแบบนี้ใครจะไปทนได้วะ” คนบอกดันร่างบางเข้าไปในรถก่อนจะเอ่ยตามอารมณ์ที่มันพาไป เขาเหนื่อย เหนื่อยที่ต้องเห็นเธอเป็นแบบนี้จริงๆ
“ทนไม่ได้นี่หมายถึงใคร หมายถึงพี่ปะ?”
“อ่า” ในเมื่อเธอกล้าถามเขาก็กล้าตอบ นาราควรเลิกพยศได้แล้ว ไอ้นิสัยที่เอาแต่ใจตัวเองแล้วชอบประชดประชัน ถ้าไอ้รามไม่มีปัญญาดัดน้องมัน เขานี่แหละจะเป็นคนดัดให้เอง
“ที่จริงก็รู้สึกแบบนี้มาตั้งนานแล้วใช่ไหม” เธอถามทั้งที่ขอบตาเริ่มกลับมาแดงก่ำ ที่ผ่านมาเขาอาจจะไม่ชอบเห็นน้ำตาของเธอ ยอมง้อเธอก่อน เพราะเขาไม่อยากให้เธอร้อง
แต่วันนี้พอแล้ว เขาจะไม่เอาใจเธอแล้ว อยากร้องก็ร้องไป
“ใช่ รู้สึกแบบนี้มานานแล้ว และมันโคตรรู้สึกแย่เลยนา”
“…..”
“เลิกเป็นแบบนีเสักทีได้ปะ เลิกเอาแต่ใจ หรือถ้าให้ดีก็เลิกรักพี่ไปเถอะ พี่เชื่อว่าเธอจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ จะเจอคนที่ดีกว่านี้แน่นอน”
“จะเอาแบบนี้ใช่ไหม” อีกแล้ว เธอถามแบบนี้อีกแล้ว
“แน่ใจแล้วใช่ไหมที่พูดออกมา” คำนี้ก็เหมือนกัน เธอรู้ตัวหรือเปล่าว่าการถามแบบนี้มันเป็นการให้โอกาสเขา ให้โอกาสเขาได้เลือกใหม่ นั่นคงเป็นเพราะเธอหวังว่าครั้งนี้เขาจะเลือกเธอ
แค่เขาพูดคำว่าขอโทษ ทุกอย่างมันก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมมันเป็นแบบนี้มาโดยตลอดจนเขาเองก็เริ่มชินและชา
“งั้นจบเลยก็ได้นะ จบแค่นี้ หนูเหนื่อยมากแล้วเหมือนกัน” ได้ยินแบบนั้นเพทายเองก็ชะงัก ปกตินาราไม่เอ่ยคำนี้ สายตาของเธอไม่เด็ดขาดขนาดนี้ แต่ครั้งนี้มันแตกต่างออกไป
แต่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วไหม แยกย้ายเถอะ
เขาชอบทุกอย่างที่เป็นเธอก็จริง เธอสวยตรงสเปกเขาก็จริง
แต่ถ้าต้องเลือกระหว่างเธอและเพื่อน เขาเลือกเพื่อน ไม่มีวันเปลี่ยนใจ
สุดท้ายความสัมพันธ์ของคนที่คุ้นเคยกันแค่ในที่ลับตาก็จบลงแค่นั้น
เขาเงียบ เธอเงียบ ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปใช้ชีวิตขอบตัวเอง
ตอนแรกเขาคิดว่าต้องเป็นเธอที่ทนไม่ได้ คงเป็นเธอที่ต้องหาวิธีให้เราสองคนกลับมาอยู่ในจุดนี้อย่างเก่า จนกระทั่งสิ่งที่เขาคาดเดามันผิดเพี้ยนถึงได้รู้ว่านาราคงไม่เหงาเพราะมีเพื่อนมาอยู่ด้วย
เพื่อนคนนั้นที่เธอไม่มีทางรู้เลยว่าพี่ชายที่แสนดีของเธอมันก็จ้องอยู่ตลอดเวลา
“ถ้าน้องมึงรู้ว่ามึงเล็งเพื่อนเขาอยู่ บ้านมึงแตกแน่ราม” เพทายเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังมากนัก ทว่าแท้จริงแล้วเขากำลังรอฟังคำตอบของมัน
“กูจะกินไม่นาน”
“ทำไมมึงต้องทำอะไรเสี่ยงๆ ด้วยวะ รู้ทั้งรู้ว่าน้องมึงไม่เหมือนใคร ลืมเหรอว่านิสัยเสือของมึงน้องมึงไม่ชอบ”
“สรุปมึงห่วงกูหรือห่วงน้องกูวะทาย” สายตาคมดุที่ตวัดกลับมามองเวลาถามทำให้เพทายกลืนน้ำลายเหนียวลงคอด้วยความยากลำบาก
“ห่วงมึงไง ชะตามึงจะขาดรู้ตัวไหม” นาราจริงจึงเรื่องนี้มาก เธอไม่ได้ชอบหรอกที่เห็นพี่ชายที่แสนดีมีผู้หญิงคนอื่นไปทั่ว ยิ่งถ้ารู้ว่านิรามยุ่งกับเพื่อนสนิทของตัวเอง มันเจองานหยาบแน่
“ห่วงกู?”
“ก็ห่วงมึงดิ มึงเป็นเพื่อนกูนี่หว่า”
“ถ้าจะให้ดีกูฝากน้องกูด้วยนะ”
“ฝาก?”
“ฝากเป็นหูเป็นตาเรื่องนารา หมาตัวไหนมาวอแวและเห็นน้องกูเป็นแค่ของเล่น มึงสะกิดกูได้เลย”
“ทำไมวะ มึงจะทำอะไร”
“กูจะไปเหยียบหน้ามัน” คำตอบนั้นส่งผลให้เพทายเบือนหน้าหนีทันที รู้เลยว่าถ้าเขายังไม่แก้ไขและรีบจบเรื่องนี้ คนที่นิรามจะได้เหยียบหน้าคือเขาแน่นอน
———————————-
ใครก็ได้ ช่วยไปกระซิบเฮียรามที อยากเห็นคนซึนถูกกระทืบค่ะ 555555555555
- Writer
