สัมพันธ์(ลับ)รัก

ตอนที่ 9 เรียกผู้หญิงมาหา

“ยัยตัวแสบเอ๊ย! แบบนี้เขาเรียกสวยอันตรายชัดๆ” เพทายพึมพำกับโทรศัพท์ก่อนจะกระแทกมันลงบนโต๊ะ

ที่หงุดหงิดเพราะเธอบล็อกเบอร์เขา ตอนแรกก็คิดแหละว่าบล็อกเบอร์แต่ยังติดต่อเธอทางไลน์ได้ ส่งข้อความไปน่ะได้ แต่เธอน่ะเลือกที่จะไม่อ่าน ไม่รับ ไม่ตอบกลับ ไม่อะไรทั้งนั้น แบบนี้มันก็ไม่ได้ต่างจากการโดนบล็อกอยู่ดี

“ให้มันได้แบบนี้สิวะ” เพทายยกมือขึ้นเสยผมตัวเองอย่างหงุดหงิด ป่านนี้เธอไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ ถ้าจะไปตามก็ไม่รู้ด้วยว่าจะไปตามที่ไหน หรือเขาควรปล่อยๆ เธอไป แยกย้ายเลยน่ะดีแล้ว ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องแคร์ ให้มันจบแค่นี้แบบจบจริงๆ

Kram : ส่งรูปภาพ

คิ้วดกเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อมือหนาคว้าโทรศัพท์มาปลดล็อกแล้วเปิดข้อความที่เพื่อนส่งมา

Tai : สรุปกลับกับมึง?

พิมพ์ข้อความตอบกลับแล้วใช้ปลายนิ้วเลื่อนหน้าจอลงแล้วซูมดูรูปที่เพื่อนสนิทอย่างสงครามส่งมาเมื่อสักครู่อีกครั้ง

ในมือก็ถือโทรศัพท์อยู่ แต่พอเขาส่งข้อความไปเธอดันไม่อ่าน แบบนี้เขาเรียกจงใจชัดๆ

ขณะที่กำลังเคืองคนที่ไม่ตอบข้อความ ประกายตาคมดุเบิกขึ้นเล็กน้อยจากนั้นก็ใช้ท้องนิ้วแตะหน้าจอสองครั้งเพื่อซูมไปยังหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือของนาราที่มันสว่างอยู่ผ่านรูปภาพ เพราะพอสังเกตดีๆ เขากลับเห็นแถบข้อความที่ใครบางคนส่งให้เธอมันเด้งโชว์พอดี

เพราะหนึ่งในนั้นคือเขาที่ส่งข้อความหาเธอ เขาก็มีสิทธิ์คิดว่าเจ้าของข้อความมันจะเป็นเขาปะวะ คิดเล่นๆ ไม่อยากให้เป็นจริง แต่พอซูมดีๆ ดูตำแหน่งชื่อดีๆ นี่มันก็กูชัดๆ

ประเด็นคือไอ้ครามมันเห็นไหมวะ แล้วมันรู้ไหม ขออย่าให้มันช่างสังเกตเลย

Kram : อ่า มึงน่าจะเป็นห่วงน้องกูเลยทักบอก

Tai : กูเนี่ยนะห่วง? โล่งใจมากกว่า ขี้เกียจมีปัญหากับไอ้รามต่างหากล่ะ ถ้ามันรู้ว่าน้องมันไปกับผู้ชายคนอื่นโดยที่กูไม่ห้าม เดี๋ยวกรรมมันก็มาตกที่กูอ่ะ

Kram : ค่ะ

พิมพ์ไปซะยาว ตอบกลับมาแค่นี้ใครจะไม่งงวะ แล้วมาคงมาค่ะอะไรก่อน

Tai : ค่ะเหี้ยไรของมึง นึกว่าตัวเองกำลังนอกใจเมียแล้วคุยกับสาวอยู่เหรอ? สันดานเสียนะเนี่ย

Kram : เหมือนด่าตัวเองนะ

Kram : ด่าคนอื่นยังไงให้เข้าตัว ตลก!

ถูกเชือดนิ่มๆ แต่เจ็บจี๊ดเลยกู เพิ่งรู้ว่าเพื่อนกูแม่งปากจัดฉิบหายเลย

@หลายวันต่อมา

นาราบิดขี้เกียจอยู่บนเตียงเมื่อเสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ดังแจ้งเตือน มือเรียวคว้าโทรศัพท์มากดปิดการแจ้งเตือนก่อนจะเช็กโทรศัพท์ในตอนเช้าเหมือนกับทุกๆ วันก่อนลุกไปทำธุระส่วนตัว

คงเพราะความเคยชินล่ะมั้งที่ทำให้เธอเผลอเลื่อนหาแชตของใครบางคนที่เธอเคยให้ความสำคัญมากที่สุด มันยังเป็นข้อความสุขท้ายที่เขาส่งหาเธอในวันที่เธอนัดเจอลูกค้าที่คาเฟ่ของเขา และหลังจากวันนั้นเธอก็ไม่เคยคุยกับเขา ไม่เคยตอบข้อความที่ค้างไว้ล่าสุดนั่น เช่นเดียวกับเขาที่หายไปเลย

นาราถอนลมหายใจออกมาหนักๆ วางโทรศัพท์ไว้ข้างลำตัวก่อนที่ดวงตากลมสวยจะกลอกกลิ้งไปมายามที่เงยหน้าขึ้นมองฝ้าเพดานในห้องนอน

ถ้าถามว่าลืมได้หรือยังตอบเลยว่ายังลืมไม่ได้ เรื่องหมดรักหรือยังนั่นเลยไม่ต้องถามถึง สิ่งที่เธอทำอยู่ในตอนนี้คือการค่อยๆ พาตัวเองออกมา และหวังว่าในสักวันเธอจะจัดการกับความรู้สึกเหล่านี้ได้ เธอไม่ยอมอยู่อย่างสิ้นหวังแน่ๆ สักวันเธอจะเริ่มต้นใหม่เคียงข้างใครสักคนที่ไม่ใช่เขา

พอคิดได้แบบนั้นก็รีบลุกจากเตียงแล้วเข้าไปอาบน้ำ แต่งตัวสวยๆ แต่งหน้าเก๋ๆ วันนี้วันเกิดพี่ชายเธอ เธอจะทำตัวเป็นน้องสาวที่น่ารักให้พี่ชายชื่นใจ

“ตื่นสายจัง คุยโทรศัพท์กับหนุ่มๆ ดึกปะเนี่ย” ก้าวออกมาจากห้องก็เจอเลย เจอเฮียครามที่กำลังคีบเนื้อหมูย่างเข้าปาก ในมือถือแก้วเครื่องดื่มที่พร่องไปแล้วครึ่งแก้ว

“โห เผาหัวแต่เช้าเลยเหรอเฮีย”

“เฮียดื่มนิดเดียว ว่าแต่เราเถอะ ตื่นสายจัง”

“วันหยุดไง” นาราฉีกยิ้มอวดความสดใสก่อนจะมองเห็นเฮียที่เดินออกมาจากครัวพร้อมเมีย

“แล้วจะไปไหนปะเนี่ย วันนี้วันเกิดเฮียนะนา”

“รู้ค่าา ไม่ได้จะไปไหน เมื่อคืนมาถึงกี่โมงอ่ะ” หันไปถามเพื่อนสนิทอย่างณมนที่ตอนนี้กลายเป็นเมียพี่ชายเธอไปแล้ว

เฮียรามกับณมนจะไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดเวลา แต่จะเทียวไปเทียวมาระหว่างวิลล่าและบ้านของณมน เพราะหลังจากที่ทั้งคู่ลงเอยกัน เฮียเธอก็ทำธุรกิจเพิ่มทางโน้นด้วย

“สามทุ่มกว่า หิวไหมเนี่ย มีหมูย่าง มีข้าวผัดด้วยนะ”

“เดี๋ยวกินข้าวผัดก่อนดีกว่า”

“อยู่ในครัวน่ะ ให้ไปตักให้ไหม”

“ไม่ๆ เดี๋ยวไปตักเอง” นารารีบตอบแล้วหันไปหาเฮียครามอีกครั้ง

“เฮียเอาข้าวผัดไหมเดี๋ยวหนูตักเผื่อ ดื่มอย่างเดียวเมาเร็วนะ”

“เมาได้ คืนนี้เฮียจะค้างที่นี่”

“อ้าวเหรอ เคๆ ค่ะ งั้นก็ตามสบาย เต็มที่เลย” เมาไม่ขับ แต่ถ้าวันนี้ไม่ขับก็เชิญเมาได้ตามสบาย

นาราเดินเลี่ยงเข้ามาในครัวเพื่อตักข้าวผัด แต่ดันเจอใครอีกคนที่ยืนคุยโทรศัพท์พอดี

“เมาอ่ะดิ ไม่รู้ว่าจะไปหาได้ไหม” เธอไม่รู้ว่าเขาคุยกับใคร แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเข้ามาคุยตรงนี้ ไม่รู้ว่าเขารู้หรือเปล่าว่าเธอเดินเข้ามา แต่สิ่งที่ได้ยินเขาคุยกับคนในสายแสลงหูเป็นบ้าเลย

“มาได้ ซื้อถุงมาด้วย” นาราเบือนหน้าหลบคนที่หันกลับมามองเธอ เธอเลยต้องรีบเดินไปหยิบจานมาตักข้าวผัดและจะรีบเดินออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

“ไง” ยิ่งรีบ แต่เหมือนทุกอย่างจะยิ่งช้าลง จนเขาต้องเดินเข้ามาทักเธอ

“โทษทีค่ะ หนูแค่มาตักข้าวผัด ไม่ได้ตั้งใจจะมาแอบฟัง”

“ไม่เป็นไร แค่ฝากเขาซื้อของ” ของที่ว่าคือถุงยางอนามัยน่ะเหรอ? เพิ่งรู้ว่าของแบบนั้นฝากคนอื่นซื้อได้ด้วย

“ที่ฝากซื้ออ่ะ คือถุงยางอ่ะเหรอ ไม่ไปซื้อเองอ่ะของแบบนั้น”

“ก็เขาจะมาที่นี่อยู่แล้วเลยฝากซื้อ”

“ใคร?”

“เฮียเธอไม่ได้บอกเหรอว่าวันนี้มันอนุญาตให้พาสาวๆ มาได้ กินกันหลายๆ คนสนุกดี”

“ก็เลยเรียกผู้หญิงมาหาที่นี่?”

“อ่า ได้ใช่ไหม?” นาราสบตากับเพื่อนพี่ชายที่ถามเธอทั้งที่เธอมองว่าเขาไม่ควรมาถามเลยสักนิด

“อดอยากปากแห้งขนาดนั้นเลยเหรอ เฮียรามมีเมียแล้วนะ เฮียครามเองก็มี”

“แต่เฮียไม่มีไง เฮียโสด เฮียไม่มีใคร”

“ถ้าจะพูดแบบนั้นก็ตามสบาย แต่เอามาแค่ของของตัวเองนะ ไม่ต้องเผื่อคนอื่น ถ้าทำคนอื่นบ้านแตก หนูไม่ยอม”