“หึงเหรอ” มือหนากระชากร่างบางกลับมาถาม คนที่เสียหลักจนร่างกายเซปะทะอกแกร่งผลักเขาออกจนเต็มแรง
ราวกับว่ารังเกียจเกินทน!
“อย่ามาพูดจาพร่อยๆ”
“เอาอะไรมาพร่อย จะเถียงว่าไม่ใช่เหรอ?”
“มีดีอะไรให้หึงไม่ทราบ”
“แล้วแอบมีอะไรกันมาตั้งสองปีนี่หลงอะไรพี่ไม่ทราบ” เพทายส่งเสียงถามกลับ ยิ่งเธอผลักเขาก็ยิ่งรัดตัวเธอแน่นขึ้น มากกว่านี้ก็เคยมาแล้วไหม ทีแบบนี้ทำเหมือนรังเกียจกันจะเป็นจะตาย
“ใช่ หนูยอมรับก็ได้ว่าหนูหลง” เพทายชะงักเมื่อคนตัวเล็กในอ้อมกอดช้อนสายตาขึ้นมองแล้วเอ่ยออกมาแบบนั้น
“หนูหลงพี่ แต่แค่หลงผิดนะ” นาราตอบกลับอีกครั้งพร้อมกับลงน้ำหนักลงมาที่เท้าของเขาเต็มๆ
“โอ๊ย!” เพทายมองยัยตัวแสบตาขวาง แต่เธอบิดยิ้มอย่างคนที่เหนือกว่าแล้วหันไปคว้าจานข้าวผัดของตัวเอง
และก่อนที่ร่างบางจะเดินพ้นประตูห้องครัว คำพูดร้ายๆ ก็ยังดังตามหลังมา
“อย่าให้เห็นว่าหึงจนไปแอบร้องไห้ก็แล้วกัน” นาราหลุดเส
