ตอนที่ 6 จบก็จบ 100%

2704 Words

เพทายกระชากร่างบางกลับเข้ามาหาตัวเองอีกครั้งเมื่อคนที่บอกว่าจะจบ และจะไม่หึงเขาเด็ดขาดทั้งที่เธอรักเขาจะเป็นจะตาย อยากจะมีตัวตนในชีวิตเขาฉิบหายในช่วงเวลาที่ผ่านมากำลังจะเดินผ่านหน้าเขาไป เขาไม่ชอบความท้าทายและความช่างพยศของเธอ มันทำให้เหนื่อยและหมดความอดทนลงไปเรื่อยๆ “ปล่อยนะเฮียทาย” เพทายขบกรามแน่น มองหน้าคนที่ย้ำคำว่าเฮียแทนการเรียกพี่ลับหลังคนอื่นเหมือนที่ผ่านมาอย่างไม่พอใจ “เฮียเป็นบ้าอะไร มีสิทธิ์อะไรมาดึงแขนหนูแบบนี้ หรือที่หนูอธิบายออกไปทั้งหมดเฮียยังไม่เข้าใจ” “เลิกเรียกร้องความสนใจแบบนี้สักที” คำพูดที่หลุดออกมาจากปากของเฮียทายโคตรบ้าเลย บ้าที่สุด เขามองว่าเธอแค่เรียกร้องความสนใจจากเขาใช่ไหม? หรือเพราะที่ผ่านมาเธอมันงี่เง่า อยากเป็นตัวจริงของเขา อยากมีตัวตน อยากให้เขาเปิดเผยเรื่องของเรา เธอรอแบบนั้นมาโดยตลอด ยอมเขาเรื่อยมาเพราะแค่อยากรอมีค่าในสายตาของผู้ชายอยากเฮียทาย มันจริงที่เธอเคยจะเป็นจะตายเพราะเขา มันจริงที่เธอเคยรักเขาจนโงหัวไม่ขึ้น เธอทำตัวไร้ค่าเอง วันนี้เธอเลยกลายเป็นแค่คนที่เรียกร้องความสนใจ ไม่ได้มีความกล้าที่จะตัดใจจริงๆ “เฮียเลิกบ้าเถอะ หนูพอแล้ว” “ผู้ชายคนนั้นมันไว้ใจไม่ได้ คิดว่าจะปลอดภัยเหรอถึงได้กล้าที่จะไปกับมันสองต่อสอง” “หนูไปทำงาน และหนูก็โตพอที่จะคิดเองได้แล้วด้วยว่าอะไรควรทำและไม่ควรทำ” “เธอจะให้พี่เชื่อแบบนั้น ทั้งที่เธอก็รู้ว่าไม่ควรอ้าขาให้พี่เอาตั้งแต่แรกเพราะพี่เป็นเพื่อนไอ้ราม เรื่องแค่นี้เธอยังไม่รู้เลย แล้วเธอจะให้พี่เชื่อว่าเธอโตแล้ว คิดเองได้แล้วงั้นเหรอนา” เพทายแสยะยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยัน และหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อฝ่ามือขาวๆ ฟาดปากของเขาอย่างไม่ออมแรง เพี๊ยะ! “หยาบคาย ผู้ชายอย่างพี่มันหยาบกระด้างที่สุด” คนถูกตบจนหน้าหันดันปลายลิ้นเข้ากับกระพุ้งแก้มก่อนจะกระชากใบหน้าตัวเองกลับมา “หึ! เรียกพี่ได้แล้วเหรอ แล้วผู้ชายหยาบคายหยาบกระด้างคนนี้ไหมที่เธอยอมให้เป็นผู้ชายคนแรกอ่ะ” “หนูเกลียดพี่ทาย!” นาราตะโกนใส่หน้าคนตัวโตอย่างเหลือดอด กินอยู่กับปาก อยากอยู่กับท้อง ตอนนั้นเธอเต็มใจเป็นของเขา เธอยอมเขา แล้วเธอทำแค่ฝ่ายเดียวหรือไง ไม่ใช่เขาเหรอที่ใส่ไม่ยั้งจนเธอไข้ขึ้นในคืนนั้นที่เราอยู่ด้วยกัน โคตรใจร้าย ดีแล้วแหละที่ตัดสินใจแยกย้ายกัน สภาพเธอมันก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่จนจะเป็นตัวจริงของใครไม่ได้ แล้วเธอต้องมายอมจมปลักอยู่แบบนี้ทำไม “เกลียดให้ได้ตลอด เพราะพี่ก็ไม่เคยคิดที่จะรักเธอเหมือนกัน” เขาตอบกลับอย่างไม่ไว้หน้า ถ้าเป็นเมื่อก่อนนาราคงร้องไห้ฟูมฟาย แต่ตอนนี้เธอกลับแค่น้ำตาซึม “งั้นเราจบกันแค่นี้นะ ห้ามพูดถึงเรื่องนี้อีกถ้าพี่ไม่อยากให้เฮียรามรู้เรื่องนี้” รู้กันดีทั้งคู่ว่ามันจบไม่สวยหรอกถ้าพี่ชายเธอรู้เรื่องนี้ขึ้นมาจริงๆ “ถ้าพี่ไม่เลิกวอแว หนูจะบอกเฮียรามด้วยตัวเอง” เพทายหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ เขาหรือเปล่าวะที่ควรพูดคำนี้ ควรเป็นคนบอกให้เธอเลิกวอแวและเลิกรักคนอย่างเขาได้แล้ว เลิกพยายามที่จะมีตัวตนในชีวิตเขา เพราะเขาไม่ต้องการ “จบก็จบดิ เธออย่ามาพาลทีหลังก็แล้วกัน” คนบอกผละมือออกจากแขนขาวๆ ที่หางตาเหลือบเห็นว่ามันแดงเป็นริ้วจังหวะที่เขาบีบ แต่มันก็เล็กนิดเดียวแหละ อย่างอื่น ส่วนอื่นของเธอเขาเคยบีบแรงกว่านี้ด้วยซ้ำ ก็ไม่เห็นว่าเธอจะเป็นอะไรเลย ไม่เคยบอกว่าเจ็บ ไม่เคยผลักไสหรือบอกว่าไม่ชอบ เธอชอบมันมาตลอดด้วยซ้ำ วันนี้เจ็บแค่นี้คงไม่เป็นไร นารากำลังจะเดินผ่านหน้าคนตัวโตออกมา เธอไม่อยากพูดอะไรไปมากกว่านี้แล้ว ไม่อยากต่อปากต่อคำให้เขายอกย้อนว่าสุดท้ายที่ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอ แต่เป็นเขาที่รั้งเธอไว้อีกครั้ง “เดี๋ยว” “อะไรอีก จะหาเรื่องอะไรอีก พอสักทีได้ไหม พอได้หรือยัง” เสียงตอบกลับกระตุ้นให้ฟันคมขบกัดกันข้างในจนเป็นสันนูน “ในมือถือเธอ มีรูปพี่หรือเปล่า” “รูปพี่?” “ถ้ามี ลบออกให้หมดด้วยนะ ถ้าจะตัดก็ตัดให้มันขาด พี่ไม่อยากมีปัญหากับเฮียเธอภายหลัง” นาราแค่นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมกับกดใบหน้ารับ “ไม่ต้องห่วงเลยค่ะ เฮียรามจะไม่มีวันรู้เรื่องนี้จากปากหนูแน่นอน ความลับมันจะเป็นความลับตลอดไป สบายใจเถอะ หนูไม่มีวันปล่อยให้เรื่องที่โคตรผิดพลาดนี้หลุดออกมาให้คนอื่นรู้แน่นอน” เพทายขบกรามแน่น สบตากับคนอวดดีที่ทำให้เขาโคตรอยากรู้เลยว่าเธอจะอวดเก่งได้สักแค่ไหนกันเชียว อย่าให้เห็นว่าร้องไห้ฟูมฟามจะเป็นจะตายในตอนที่เขาจะไม่แยแสและไม่ใจอ่อนให้เธออีกเด็ดขาดก็แล้วกัน ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูของคนที่อยู่ด้านนอกส่งผลให้เพทายตวัดสายตาไปมองพร้อมถอนลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด พอมีบุคคลที่สามเข้ามาแทรกนั่นหมายความว่าบทสนทนาระหว่างเธอและเขาจบลงแค่นี้ เพทายยังไม่ได้ขยับตัวด้วยซ้ำคนที่จู่ๆ ก็ใจแข็งกล้าตัดความสัมพันธ์กันดื้อๆ ก็ตรงไปที่ประตู มือขาวผ่องขยับลูกบิดปลดล็อกซะเอง แกร๊ก~ “เฮียคราม” นาราสบตากับคนตรงหน้าก่อนจะยิ้มให้ เธอรอดแล้ว รอดจากสถานการณ์อันน่าอึดอัดตรงหน้าเพราะมีคนเข้ามาคั่นกลางเรื่องนี้ให้แล้ว “นา มาทำอะไรที่นี่เนี่ย อยู่กับไอ้ทาย?” สงครามมองเลยไปที่คนด้านหลังเล็กน้อย เห็นเพื่อนสนิทตัวเองทำหน้าบอกบุญไม่รับเมื่อเห็นเขา “อือ หนูนัดคุยกับลูกค้าที่นี่อ่ะ แต่เฮียทายวุ่นวาย บอกว่าเฮียรามสั่งมาคุมทั้งที่หนูแค่มาทำงาน” บอกออกไปแบบนั้นเพื่อตัดความสงสัยที่เธอกับเขาอยู่ด้วยกันสองต่อสอง “ทำไมต้องคุมอ่ะ คุยกับลูกค้าผู้ชายสองคนเหรอ” “มันเป็นงานอ่ะเฮียคราม ลูกค้าดีลห้องกับหนูตั้งสามปี งานนี้หนูกินยาวเลยนะ” “มึงมาก็ดีแล้วคราม เคลียร์ด้วย มีอย่างที่ไหนจะชวนลูกค้าออกไปที่อื่นเพราะไม่อยากอยู่ในสายตา” เพทายแทรกขึ้นมา เขาเห็นหลายรอบแล้ว และรู้มาตลอด ได้ยินมาตลอดว่าลูกค้าหลายคนพยายามเข้าหาเธอ ต่อให้จะคุยงานจริง แต่เรื่องจีบเรื่องหวังอย่างอื่นมันก็โคตรจริงเหมือนกันนั่นแหละ ใครหน้าไหนมันจะดูไม่ออกวะ “แล้วจะชวนลูกค้าไปไหน ไกลหูไกลตามันอันตรายนะ คุยที่นี่ไม่ได้เลยเหรอ” สงครามวางมือลงบนศีรษะทุยเล็กของยัยตัวเล็กน้องสาวเพื่อนพร้อมกับลูบเบาๆ อย่างอ่อนโยน “หนูโตแล้วนะ หนูรู้ว่าอะไรเป็นอะไร แล้วบอกว่าทำงานคือทำงานจริงๆ และถ้ามันมีเรื่องอื่นนอกเหนือจากงานหนูก็กล้าที่จะบอกตรงๆ เหมือนกัน” สงครามมองความหนักแน่นตรงไปตรงมาของน้องแล้วยิ้มเอ็นดูจากนั้นก็มองเลยไปยังคนตัวสูงที่ทำหน้าบึ้ง “แล้วถ้าวันไหนมีแฟนจะพามาแนะนำให้เฮียสแกนก่อนไหม กลัวตัวเล็กเจอคนไม่ดีนะ” ความอ่อนโยนของเฮียครามทำคนที่ผิดหวังอยู่ซ้ำๆ เกือบน้ำตาคลอเบ้า “พามานะ” “ได้ค่ะ ไว้เจอคนคนนั้นเมื่อไหร่เดี๋ยวหนูพามาเจอเฮียครามเป็นคนแรกเลย” นารายิ้มกว้างพลางสอดแขนเข้าไปกอดเอวสอบเอาไว้หลวมๆ เหมือนพี่น้องกอดกัน ไม่เหมือนเวลาที่เธอกอดใครอีกคนแล้วเป็นพี่น้องท้องชนกันแน่นอน “หึ” นารามั่นใจว่าเธอได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของใครอีกคน แต่เธอไม่อยากเก็บมันมาใส่ใจ เขาจะเป็นบ้าอะไรมันก็เรื่องของเขา ไม่เกี่ยวกับเธอ แล้ว “แล้วเฮียครามจะดุเขาไหม” เอ่ยถามในอ้อมกอด เงยหน้ามองแววตาอ้อนๆ “ก็ให้มันจริงใจกับน้องสาวเฮียก็พอ” “จะหาคนที่จริงใจต่อกันค่ะ” “ดีมาก เลือกนานๆ ใจเย็นๆ ล่ะ ไม่ต้องรีบ” “ได้เหรอคราม กูว่าไม่มั้ง ดูท่าแล้วน้องสาวมึงคงรีบอยู่เหมือนกัน ดูจากทรง” นาราหันขวับกลับไปมองคนที่ย้ำว่าเธออย่าพาลเด็ดขาด และเหมือนตอนนี้จะกลับกลายเป็นตัวเขาเองนั่นแหละที่เริ่มพาล แต่จะมาพาลใส่กันทำไมก่อน เขาควรพอใจสิที่ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ “ตอนแรกไม่รีบค่ะ แต่ตอนนี้เหมือนจะรีบขึ้นมาแล้ว” เพทายสบตากับน้องสาวเพื่อนตาแข็ง พออยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนอื่นเธอกลายเป็นคนอ่อนหวาน ขี้อ้อนชวนให้รักให้หลงให้เอ็นดู แต่พอหันมามองหน้าเขาเท่านั้นแหละ โคตรดื้อเลย “ไม่ดีมั้ง ระวังจะเจอคนไม่ดี” “บางทีหนูก็คิดว่าหนูเจอคนประเภทนั้นมาจนชินแล้วนะ” “ว่าไงนะ” “หนูบอกว่าหนูเจอคนประเภทนั้นมาเยอะแล้วค่ะ แล้วมันก็คงทำให้หนูคัดคนได้ง่ายขึ้น จากนี้ก็คงไม่หลงผิดไปกับคนประเภทนั้นอีกแล้ว” “ดีจังเลยนะ” เพทายตอบกลับด้วยใบหน้าเรียบเฉยทั้งที่ภายในใจกำลังร้อนรุ่ม อยู่ดีๆ กูก็กลายเป็นคนไม่ดี กลายเป็นคนเหี้ยๆ ในความคิดเธอขึ้นมาเฉยเลย เธอไม่จำเป็นต้องเฉลยด้วยซ้ำว่าใช่เขาไหม แค่นี้มันก็ชัดเจนแบบโคตรชัดเลย ตอนเอากันก็ทำเหมือนรัก โคตรรัก พอบทจะแตกหักกูกลายเป็นคนเหี้ยๆ แต่ก็ดี ให้มันเป็นแบบนี้น่ะดีแล้ว อยากจบก็จบเลย ต่อจากนี้ชีวิตเขาจะได้ไม่วุ่นวาย เขาจะได้เลิกทำตัวเสี่ยงๆ และจะได้สบตาเพื่อนสนิทอย่างพี่ชายเธอให้มันเต็มตาเหมือนเดิมสักที แอบกินน้องสาวเพื่อนมาสองปี วันนี้กูเป็นอิสระแล้วโว้ย โคตรดี! ปล่อยเด็กมันไปเติบโตเถอะ ส่วนเขาจะได้ใช้ชีวิตให้มันสุดเหวี่ยงเหมือนเดิมสักที เป็นแบบนี้แล้วโคตรสบายใจ “…ยิ่งโตยิ่งสวย ใครกันนะจะเป็นคนที่โชคดีคนนั้น” สงครามบ่นตามหลังร่างบางที่ออกจากห้องไปแล้วก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาหรูภายในห้องเย็นๆ แต่ก็เจือรังสีร้อนๆ แปลกๆ อยู่เป็นระยะ “บ่นเหี้ยอะไรของมึง” “กูพูดถึงนารา ปกติเจอกันตลอด รู้สึกว่าน้องยังเด็กอยู่เลย แต่ความจริงคือน้องโตแล้ว เป็นสาวแล้ว สวยมากด้วย จากนี้ก็คงมีแฟน มีชีวิตเป็นของตัวเอง” “มันเรื่องของเขาไหม มึงยุ่งเพื่อ?” “น้องไอ้รามก็เหมือนน้องกูไง น้องมึงด้วย หรือมึงไม่ได้มองนาราเป็นน้อง?” เพทายสบตากับคนที่ส่งคำถามห่าเหวนั่นมา “น้องดิวะ มึงจะให้กูมองน้องไอ้รามเป็นอย่างอื่นได้ยังไง กูไม่เคยมอง” “เออ แบบนั้นก็แล้วไป ขืนมึงคิดเป็นอื่นเรื่องยาวแน่ อย่าลืมที่ไอ้รามมันเคยขอเราไว้ ใครก็ได้ที่ไม่ใช่น้องมัน” ไม่แปลกที่พวกเราสามคนจะเคยคุยเรื่องนี้กัน ก็ดูแต่คนละคนไว้ใจไม่ได้ทั้งนั้นในเรื่องผู้หญิงอ่ะ มันเลยต้องคุยกันไว้ก่อน สรุปเลยนาราจึงเป็นข้อยกเว้นสำหรับทุกคน อย่าแตะ ห้ามยุ่งเด็ดขาด น้องสาวเพื่อนก็คือน้องสาวของทุกคน และคนเป็นพี่ชายก็สบายใจเพราะเราสองคนเคยรับปากมันไว้ว่าไม่มีวันเอาน้องเอานุ่งมาเป็นเมีย “มึงคงไม่ได้จะมาเพราะเรื่องแค่นี้หรอกใช่ไหม” “แล้วมึงเป็นไรเนี่ย หงุดหงิดอะไรของมึง” “หงุดหงิด? กูเนี่ยนะหงุดหงิด” “เออ ก็มึงนั่นแหละหงุดหงิด เป็นเหี้ยอะไรก่อน ไปอารมณ์เสียอะไรมา” “กูก็เป็นของกูแบบนี้ทุกวัน” “หึ!” สงครามมองหน้าเพื่อนพร้อมกับหลุดเสียงหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน “วันเกิดไอ้รามอาทิตย์หน้า มึงว่างปะเนี่ย” “กูน่ะว่าง แต่มึงน่ะว่างไหม” เดี๋ยวนี้มีเมียเป็นตัวเป็นตนแล้วนี่ จะให้มีเวลาให้กันเหมือนเมื่อก่อนก็ไม่ได้ ไอ้ครามมีเมีย ไอ้รามก็มีเมีย เหลือแต่เขาเนี่ยแหละที่ไม่มีใคร แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา ไม่เคยเดือดร้อน ไม่เคยดิ้นรนที่จะมีด้วย ไม่อยากดึงใครเข้ามาในชีวิตทั้งนั้น “กูมาได้ งั้นเจอกันที่บ้านไอ้รามวันนั้นเลย” “มึงมาเพื่อจะคุยกับกูแค่นี้เนี่ยนะ ถ้าจะมาเพราะเรื่องแค่นี้มึงโทรหากูก็ได้ปะวะ” ลึกๆ เขามั่นใจว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้น เขาแค่รู้สึกแบบนั้นแต่ไม่รู้ว่าเรื่องที่อยู่ในใจเพื่อนคืออะไร “มึงจะให้ของขวัญวันเกิดมันไหม?” “ก็ให้ทุกปี” เรื่องนี้ไม่ควรเป็นประเด็นด้วยซ้ำ มันเป็นเรื่องปกติของพวกเราสามคนอยู่แล้วที่จะให้ของขวัญวันเกิดเพื่อนเป็นของมีค่าอะไรสักอย่าง “กูไม่ได้หมายถึงของมีค่า” “ปกติกูก็ให้มันแบบนั้นอยู่แล้วไหมวะ มึงเองก็เหมือนกันนี่ หรือปีนี้มึงจะให้อะไรมัน” “ของกูก็คงเป็นนาฬิกาหรือไม่ก็อะไรสักอย่างแต่ดูก่อน” “มันก็ประมาณนั้นอยู่แล้วไหมวะ” “กูนึกว่ามึงมีอย่างอื่นจะให้มันซะอีก” เพทายมองหน้าเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ ยิ่งพูดมันก็ยิ่งทำให้เขาสงสัยมากกว่าเดิม “มึงหมายถึงอะไร” “มึงมีอะไรอยากจะบอกหรืออยากจะสารภาพกับมันไหมล่ะ กูคิดว่านี่มันเป็นโอกาสที่ดีเชียวแหละ บางสิ่งบางอย่างที่เราคิดว่าแย่มันอาจจะออกมาดีก็ได้นะถ้ามึงเลือกวันนี้” เพทายกลืนน้ำลายเหนียวลงคอด้วยความยากลำบาก เปิดมาขนาดนี้แล้วเขามั่นใจว่าสงครามมีบางอย่างในใจแน่นอน เกี่ยวกับนาราไหมวะ? “เพ้อเจ้ออะไรของมึง” “คิดให้ดี” “กูไม่มีอะไรจะบอกมันทั้งนั้น” “แน่ใจเหรอทาย” “อ่า” เพทายตอบกลับสั้นๆ ไม่ว่าสิ่งที่สงครามกำลังคิดมันคืออะไร เขาจะไม่สานต่อเรื่องนี้ จะไม่พูดถึง เขาจะปล่อยให้มันจบๆ ไปแบบที่ควรจะเป็น “เลือกเองนะ โตเป็นควายแล้ว” “มึงมีอะไรในใจไหมเนี่ย” ด่ากูแรงฉิบหาย ด่าแบบนี้กล้าเปิดไหมว่ากำลังพูดถึงอะไร “กูบอกแล้วว่าเลือกเอาเอง โตเป็นควาย มึงรู้อยู่แก่ใจว่าอะไรดีไม่ดี” “มึงหมายถึงเลือกอะไร” “เลือกของขวัญวันเกิดให้เพื่อนไง ไม่เห็นต้องหน้าซีดขนาดนั้นเลย” ———————————— เอ๊ะ ~ เปิดมาขนาดนี้แล้ว หรือเฮียครามจะรู้อะไรดีๆ มานะ ใช่ใช่ไหม ?

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more