ตอนที่ 7 ปล่อยน้องไปเจอคนดีๆ
1259 Words
แกร๊ก~
“เหมือนของหนูจะหายอ่ะเฮียคราม” นาราก้าวเข้ามาในห้องที่คุ้นเคยอีกครั้ง และเธอก็ได้ยินทุกประโยคก่อนหน้านี้ที่สองคนนั้นคุยกันอย่างชัดเจน
เดิมทีห้องนี้เก็บเสียงก็จริง แต่จังหวะที่เธอก้าวออกไปน่ะเธอยังก้าวไม่สุด มือที่ควานหารีโมตรถยนต์ที่ห้อยไว้กับพวงกุญแจตุ๊กตาตัวเก๋ที่ห้อยติดกระเป๋าอีกทีมันหายไป และเธอค่อนข้างมั่นใจว่ามันต้องหายไปตอนที่อยู่ในห้องนี้แน่ๆ ในเมื่อเธอยังไม่ทันปล่อยจากลูกบิดประตูด้วยซ้ำ จังหวะที่หมุนตัวกลับดันได้ยินบทสนทนาของคนทั้งคู่ซะก่อน ทุกอย่างมันเลยชัดเจนอยู่ในหูตอนนี้
“อะไรหาย”
“กุญแจรถอ่ะ”
“แบบไหนอ่ะเดี๋ยวเฮียช่วยหา หายในห้องนี้เหรอ” นาราพยักหน้าส่งๆ เธอกวาดสายตามองบนพื้นห้องแบบผ่านๆ จากนั้นก็เดินไปหยุดตรงหน้าอีกคนที่ก่อนหน้านี้อยู่ในห้องนี้กับเธอสองต่อสอง
“เห็นไหมคะ”
“เวลาถามไอ้ครามเสียงโคตรอ้อน เวลาถามเฮียเสียงแข็งจัดที่หมายความว่า?”
“หนูไม่อยากมีเรื่อง ไม่อยากคุย ขอกุญแจรีโมตรถยนต์คืนด้วย” นาราบอกด้วยน้ำเสียงห้วนจัดพลางแบมือขอ เธอสงสัยเขาที่สุดแล้ว หากของสำคัญของเธอจะหายไปเพราะใครบางคนไม่ต้องการให้เธอออกมาจากที่นี่ มันก็ต้องเป็นเขานั่นแหละที่น่าสงสัยมากที่สุด
“โทษเฮียเฉย อะไรที่ทำให้คิดว่าเฮียเป็นคนเอาไป?” เพทายยืนเท้าเอวมองหน้าสวยๆ ที่โคตรดื้อ คิ้วหนายกสูงยียวนเหมือนกำลังกระตุ้นให้เธอหัวร้อน
“หนูไม่เล่นนะเฮียทาย หนูอยากกลับแล้ว”
“ก็แล้วอะไรทำให้คิดว่าเฮียเป็นคนเอาไปล่ะ”
“ใจเย็น สรุปมึงไม่เห็น?” สงครามเดินเข้าไปคั่นกลางเมื่อเริ่มรู้สึกว่าสงครามกำลังจะเกิด มองหน้าก็รู้ว่าอีกคนตั้งใจก่อกวน แต่อีกคนไม่ยอมให้กวนแน่ๆ
“จะคืนให้ดีๆ ไหมคะ”
“ควรพูดกับเฮียด้วยน้ำเสียงที่มันดีกว่านี้หน่อยนะ เพราะถ้ากุญแจของเธอหายเธอก็จะไม่มีรถกลับบ้าน สุดท้ายคนที่ต้องไปส่งคือใคร คิดให้ดีๆ” นาราคิดตามพร้อมกับยิ้มอย่างเย้ยหยัน เขากำลังคิดว่าเธอจะขอความช่วยเหลือจากเขางั้นเหรอ คิดว่าเธอจะขอร้องอ้อนวอนให้คนใจร้ายแบบเขาไปส่งหรือไง
ไม่มีทางเป็นแบบนั้นแน่ ถ้าต้องขอให้เขาไปส่ง เธอยอมเดินกลับดีกว่า
“เดี๋ยวนะๆ” สงครามจะเข้ามายุติความร้อนฉ่า แต่วันนี้ยัยตัวเล็กก็ไม่ยอมท่าเดียว
“ไม่คืนก็ไม่คืน แต่ต่อให้ไม่มีกุญแจรถก็ไม่ได้หมายความว่าหนูจะขอร้องให้เฮียไปส่งหรอกนะ”
“วันนี้มึงไม่ว่างใช่ไหมคราม มึงบอกกูว่ามึงจะไปทำธุระต่อใช่ไหม? งั้นแปลว่ามึงก็ไม่ว่างไปส่งใครอ่ะดิ” เพทายหันหาเพื่อนสนิท ที่จริงมันไม่ได้บอกไว้ว่ามีธุระ แต่เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนอยู่แล้วไหมวะ
ในเมื่อเธอตั้งใจจะไม่ขอร้องให้เขาไปส่งนั่นแปลว่าตัวเลือกของเธอก็คือสงคราม สุดท้ายถ้าไอ้ครามปฏิเสธ เธอก็จะได้เลิกพยศแล้วขอร้องให้เขากลับไปส่งอยู่ดี
“หนูไม่รบกวนเฮียครามด้วยค่ะ หนูกลับเองได้” นาราหันไปมองเพื่อนพี่ชายอีกคน เธอไม่อยากให้เฮียครามต้องมาหนักใจไปกับเรื่องนี้ด้วย เธอยอมจบก็ได้ จบแบบที่ไม่ยอมแพ้คนอย่างเขาเหมือนกัน
“แล้วจะกลับยังไง จะให้ใครไปส่ง” สงครามคว้าแขนขาวๆ เอาไว้ทันแล้วรีบถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“หนูกลับได้ เดี๋ยวโทรตามคนมารับค่ะ”
“ไอ้รามเหรอ?” ขืนเป็นแบบนั้นหนักใจกันแย่ คนหนึ่งก็เพื่อนคนหนึ่งก็น้องสาว
“หนูไม่โทรหาเฮียหรอก เฮียครามไม่ต้องห่วงนะ”
“แล้วจะให้ใครมารับ” สงครามพยายามถามย้ำ แต่ครั้งนี้นาราไม่ตอบคำถาม เธอดึงมือเพื่อนพี่ชายออกแล้วเดินออกมาจากตรงนั้นทันที จนสงครามต้องหันกลับไปหาไอ้ตัวต้นเรื่องที่ยืนหัวโด่อยู่ด้านหลังเขาแทน
“อะไรของมึงวะเนี่ย มึงจะหาเรื่องน้องเพื่อ?”
“น้องไอ้รามแม่งดื้อ”
“นาไม่ดื้อ มึงนั่นแหละเป็นบ้าอะไร”
“มายืนเถียงกูตาแข็งแบบนั้นคือไม่ดื้อเลยว่างั้น มึงเข้าข้างนาราเกินไปแล้วคราม”
“เมื่อก่อนก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วไหม มึงก็ตามใจน้องเหมือนกัน เมื่อก่อนยังทำได้แล้วทำไมตอนนี้ถึงทำไม่ได้วะ มึงมาเปลี่ยนแบบนี้น้องเสียใจแย่”
“เหอะ! นับวันยิ่งดื้อ เอาไม่อยู่แล้ว” คุยไม่ได้ ปราบไม่ได้แล้วทุกวันนี้ คิดว่าตัวเองโตแล้ว จะเชิดจะหยิ่งยังไงก็ได้มั้ง เธอนั่นแหละที่ทำตัวเปลี่ยนไป
“แล้วสรุปกุญแจรถน้องอยู่ไหน มึงมาดักทางว่าไม่ไปส่งแล้วมายัดเยียดให้กูมีธุระแล้วนาจะกลับยังไง” เพทายเบือนหน้าหนี เรื่องนั้นเขาไม่ได้คิดเอาไว้ล่วงหน้า แค่อยากพูดเอาชนะเธอก่อนก็แค่นั้น ยอมรับว่าคิดว่าถึงยังไงเธอก็ง้อ แต่พอเธอไม่ง้อขึ้นมา ไปไม่เป็นเลยกู
“อ้อ มึงจะให้ผู้ชายคนอื่นไปส่งน้องสินะ”
“ผู้ชายที่ไหน?”
“มึงพูดเองว่าน้องมาคุยงานกับลูกค้าผู้ชายที่นี่ พอพูดไม่ถูกหูกับมึงน้องก็จะไปต่อที่อื่นจนมึงโวยวายเนี่ย หรือยังไง?”
“กูลืม”
“ไอ้เหี้ยทาย มึงแม่งจะอยากเอาชนะน้องไปทำไมวะ สันติแล้วก็ใช้สติด้วยนะมึงอ่ะ”
“เอาไงต่อวะ หรือมึงควรไปห้าม”
“กูเนี่ยนะจะไปห้าม มึงไม่เห็นตอนน้องดึงมือกูออก?” เห็นดิ เห็นกับตา เขาห้ามไม่ได้ ไอ้ครามห้ามไม่ได้แล้วยังไงวะ ต้องปล่อยให้เธอกลับกับผู้ชายคนอื่นงั้นเหรอ
สองหนุ่มรีบเดินออกมาจากห้องวีไอพีพร้อมกัน คนรู้ดีว่าตอนแรกเธอและมันอยู่โต๊ะไหนเป็นคนเดินนำ แต่พอมองจากระยะไกลโต๊ะนั้นกลับพบเพียงความว่างเปล่า เพทายรีบรั้งพนักงานในระแวกนั้นเข้ามาถามทันที
“เห็นคุณนาราหรือเปล่า ตอนแรกเขาคุยกับลูกค้าที่โซนนั้น ตอนนี้ไปไหนแล้ว”
“คุณนาเช็คบิลและกลับไปแล้วค่ะ”
“กลับกับใคร”
“เห็นเดินออกไปพร้อมกับลูกค้าคนนั้นนะคะคุณทาย”
“เรียบร้อย ต่อต้านแทบตายสุดท้ายเขาก็ไปด้วยกัน สมใจมึงไหมล่ะ หึ!” สงครามเหยียดยิ้มมองคนที่โคตรพลาด
“งั้นมึงก็โทรถาม บอกว่ามึงว่างแล้วและมึงจะเป็นคนไปส่งเขาเอง”
“แล้วทำไมกูต้องทำแบบนั้นด้วย”
“ก็ไอ้ลูกค้าคนนั้นมันจ้องจะสอยน้องมึงอยู่ไง เร็วดิวะ”
“ไม่อ่ะ นาราเป็นคนเก่ง บางทีกูว่าน้องน่าจะมองคนขาดเหมือนกัน”
“หมายถึง?”
“ปล่อยให้เขาเจอคนดีๆ น่ะดีแล้ว ใครดีเขาก็คงจะรักษาไว้ ส่วนใครมันชั่ว น้องมันคงตัดออกจากชีวิตตัวเองเองนั่นแหละ”
————————————
อ่า เหมือนตอนนี้จะมีคนถูกตัดแล้วนะคะเฮียคราม 555555555555
- Writer
