เสียงสัญญาณหน้าห้องดังขึ้นในตอนที่พนักงานของวิลล่ากำลังยกอาหารเข้ามาให้ เพทายอุ้มคนตัวเล็กเข้าไปในห้องนอน ไม่ยอมให้ใครเห็นเธอในสภาพที่นุ่งเพียงผ้าขนหนูตัวเดียวแบบนี้แน่นอน ส่วนเขาเลือกที่จะเดินออกไปรับอาหารต่อให้พนักงานที่นี่จะรู้จักเขาก็ตาม
“พี่ทำแบบนี้พี่ไม่กลัวพนักงานบอกเฮียรามเหรอ รายนั้นหูตาเขาไว้เชียวนะ เขาอาจจะรู้ว่าพี่มาพักที่นี่ก็ได้”
“ไม่ต้องห่วงหรอก พี่ให้ค่าขนมไปแล้ว” คำตอบของเขาส่งผลให้นาราเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่บอกแบบนั้นทันที
“มากินข้าวกัน มาลองชิมดูซิว่าอาหารที่นี่อร่อยถูกปากหรือเปล่า”
“เดี๋ยวหนูไปแต่งตัวแป๊บ พี่กินก่อนเลย” บอกออกมาแบบนั้นก่อนจะเดินกลับไปแต่งตัวให้เรียบร้อย อย่างน้อยวันนี้เขาก็ตั้งใจช่วยเธอ เธอเลยจะยอมนั่งกินข้าวเป็นเพื่อนเขา
“โรงแรมของพี่เคยเจอปัญหาแบบนี้หรือเปล่าคะ” เธอถามเขาขณะที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน
“เคยเกิดขึ้นเหมือนกัน”
“แล้วตอนนั้นห้องเต็มด้
