FRIEND ZONE 3

1257 Words

เช้าวันใหม่...ร่างสูงที่เพิ่งอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จหมาด ๆ นั่งเอนหลังพิงอยู่บนโซฟากลางห้องนั่งเล่น เส้นผมเปียกชื้นแนบไปกับกรอบหน้า ในขณะที่สายตากวาดมองไปรอบ ๆ ห้องที่ดูสะอาดเรียบร้อยจนผิดปกติไป โต๊ะที่เคยรกและเกลื่อนไปด้วยแก้วและขวดเหล้า พื้นห้องที่เคยเละเทะจนแทบจะต้องเขย่งเท้าเดิน ตอนนี้กลับเป็นระเบียบหมดจด ราวกับมีใครสักคนเข้ามาจัดการทุกอย่างให้ “เฮ้อ...” ลีโอลอบถอนหายใจ พลางใช้มือหนาขยี้เส้นผมที่เปียกเบา ๆ พยายามนึกย้อนกลับไปทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนแบบเป็นฉาก ๆ เขาจำได้แค่ภาพที่ตัวเองดื่มเหล้าอย่างหนักในผับของโฬมเพื่อนสนิทของเขา เพียงเท่านั้นที่เขาจดจำมันได้ แล้วภาพทุกอย่างก็ถูกตัดไป ราวกับไม่เคยมีความทรงจำเกี่ยวกับเหตุการณ์หลังจากนั้นเลย ความว่างเปล่าในความทรงจำทำให้ขมับทั้งสองข้างเต้นตุบ ๆ จนความรู้สึกเจ็บจี๊ดแล่นผ่านกลางอก เมื่อนึกไปถึงภาพใบหน้าและรอยยิ้มหวานละมุนของ “เฟิร์น” สาวรุ่นพี่ที่เคยเป็นทั้งรักแรกและโลกทั้งใบของเขา แต่เมื่อวานนี้ เธอกลับแต่งงานไปแล้ว กับคนที่พ่อแม่ของเธอหาให้...ซึ่งไม่ใช่เขา ความเป็นจริงข้อนี้ตอกย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนเขาต้องก้มหน้ายอมรับอย่างไม่อาจหลอกตัวเองได้อีก ดวงตาคมกริบหลับลงอย่างเจ็บปวด ปล่อยให้หยดน้ำตาที่พยายามกักเก็บไว้เอ่อคลอและรินไหลออกมา แก็ก! ผลัวะ! แต่เพียงไม่นานที่ลีโอถูกโจมตีจากความรู้สึกเศร้าและเจ็บปวด ประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา ทำให้เขาชะงักงันและรีบหันออกไปมอง ร่างบางคุ้นตาในชุดนักศึกษาที่มีเสื้อช็อปสีแดงสวมทับ ก้าวเข้ามาพร้อมถุงอาหารในมือ เธอก็คือ...ไออุ่น...เพื่อนที่คุ้นเคยกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมของเขานั่นเอง “อุ่น...” ลีโอเอ่ยชื่อเธอเบา ๆ มีแววแปลกใจเล็กน้อย “อ้าว...มึงตื่นแล้วเหรอ?” น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยขึ้นทักทายเขา แต่ดวงตายังคงหลุบต่ำไม่กล้าช้อนขึ้นไปสบตากับเขาแบบตรง ๆ ราวกับกำลังซ่อนบางอย่างที่เขาไม่รู้ไว้ในแววตาคู่นั้น โดยที่เขาไม่ทันได้สังเกต “กูตื่นนานแล้ว...” ลีโอเอ่ย แต่เหลือบมองเธอด้วยหางตา เหมือนงอนที่เธอพึ่งจะโผล่มาตอนนี้ ทั้งที่เขาเมาหนักทั้งคืน เธอก็ไม่ได้มาดูแลเอาใจใส่ ไออุ่นจึงยื่นถุงเกี๊ยวน้ำร้อน ๆ ที่หิ้วมาฝากเขา วางไว้บนโต๊ะตัวเตี้ยที่อยู่ตรงหน้าเขาพอดี “อะ...กูเอามาฝาก ร้านพ่อแม่กูเอง ของโปรดมึงไม่ใช่เหรอ...รีบกินดิ” สายตาของลีโอเปลี่ยนเป็นประกายในทันที เขารีบยื่นมือออกไปจะเปิดถุง แต่ถูกไออุ่นแย่งกลับไปต่อหน้าต่อตา “อะไรของมึง สรุปจะให้กูแดกไหม...” ลีโอเริ่มหน้าบึ้ง ไออุ่นรู้ได้ทันทีว่าอาการนี้เขากำลังงอนเธอ “เดี๋ยวกูแกะให้ หรือมึงจะแดกทั้งถุง...” ไออุ่นทำเสียงดุ กลอกตาไปมาพลางนึกในใจตัวโตเท่าควายถึก แต่ขี้งอนเหมือนเด็ก ๆ นับวันเธอจะได้ทำหน้าที่แทนแม่ของเพื่อนคนนี้เข้าไปทุกวันแล้ว ทั้งที่เมื่อคืนเขาเกือบจะทำให้เธอข้ามเขตความเป็นเพื่อนอยู่หยก ๆ พอตื่นมา ดันได้รับบทเป็นแม่ลูกอ่อนซะงั้น...ไอ้ลูกแหง่ตูดหมึก “เออ...เร็ว ๆ เลย แม่ง...หิวฉิบหาย ไม่ได้แดกอะไรมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” เขาพึมพำออกมาราวกับเด็กงอแง แต่ระหว่างที่รอเธอแกะอาหาร เสียงเหน็บแนมประชดประชันก็ดังขึ้น จนไออุ่นได้แต่ถอนหายใจ “เมื่อคืนมึงไม่มาดูกูเลยนะอุ่น ถ้ากูเมาจนช็อกตาย เพื่อนอย่างมึงจะรู้ห่า รู้เหว อะไรไหม...ฮะ!” น้ำเสียงของเขามีแววประชดประชัน แต่ในแววตานั้น ยังเต็มเปี่ยมไปด้วยความโศกเศร้า ไออุ่นชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเชิดใบหน้าขึ้น เธออยากโพล่งออกมาด้วยซ้ำ ว่าเมื่อคืนเธออยู่กับเขาทั้งคืนจนถึงตีสอง...และเขากับเธอก็ทำอะไรแบบที่เพื่อนเขาไม่ทำกัน จนเธอปลดปล่อยความสุขออกมาสุดขีด แต่เธอกลับเลือกที่จะไม่พูด และปล่อยให้เขาบ่นเรื่อยเปื่อยตามที่เขาต้องการ “ก็ไม่ตายนี่...” ไออุ่นว่า พลางยกชามเกี๊ยวน้ำมาวางลงตรงโต๊ะข้างหน้าเขา และไม่ลืมที่จะปรุงตามรสชาติที่เขาชอบกิน คือใส่ทุกอย่างยกเว้นพริก เพราะลูกครึ่งตาน้ำข้าวอย่างเขาดันแดกเผ็ดไม่ได้ “มึงอยากเห็นกูตายเหรอ ไม่คิดจะมาดูเพื่อนสักนิดเลย เชื่อดิ...กูตายจริงมึงก็ไม่รู้หรอก” “ทำไมจะไม่รู้วะ เดี๋ยวกู้ภัยก็โทรหาเองแหละ...ยากอะไร” ไออุ่นยังคงฉลาดที่จะเอาชนะคำพูดของเขา “เออ...กูเชื่อแล้ว ว่าแม่ง! ไม่ห่วงกูเลย” ลีโอเบือนหน้าหนีราวกับโมโหมาก เพราะเขาไม่เคยเถียงชนะเธอเลยสักครั้ง “มึงจะแดกได้ยัง กูจะได้รีบไปเรียน” ลีโอหรี่ตามองอย่างเธออย่างงอน ๆ แต่ก็ยอมเงียบ และตักเกี๊ยวเข้าปากเคี้ยวไปพลางมองเพื่อนไป แต่สายตาคมดันไปสะดุดเข้ากับบางอย่างที่ปรากฏชัดอยู่บนลำคอขาวเนียนของไออุ่น รอยแดงเป็นจ้ำเล็ก ๆ ราวกับโดนดูดหรือกัดมา ทำให้ลีโอคิ้วขมวดเกิดความสงสัยขึ้นทันที “นั่นรอยอะไร?” เขาถามเธอ น้ำเสียงแฝงไปด้วยความสงสัยปนหงุดหงิด จนไออุ่นรีบกระชับปกคอเสื้อขึ้นปิดด้วยความประหม่า “นี่...มึงมีแฟนแล้วเหรอ ถึงได้มีรอยบ้า ๆ แบบนั้น” ไออุ่นสะดุ้งวาบ ตัวแข็งทื่อทันทีเมื่อถูกลีโอจี้คำถาม ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนที่เขาไถจมูกโด่งลงมาตามซอกคอของเธอปรากฏขึ้นรางๆ ในหัว ตามด้วยการกดจูบแรง ๆ แล้วเม้มกัดจนเธอรู้สึกแสบจี๊ดผุดวาบเข้ามา ไออุ่นถึงกับต้องลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ แต่ไม่อาจหาคำตอบบิดเบือนเขาได้ในทันที ทว่าอีกฝ่ายกลับรุกไล่เอาคำตอบไม่มีพัก ราวกับเธอเป็นผู้ร้ายที่ไปทำคดีใหญ่ ๆ มา “มึงก็นะ...ทำไมปล่อยให้มันทำรอยขนาดนี้ มึงบ้าไปแล้วเหรออุ่น อยากประกาศให้คนอื่นรู้นักเหรอว่าเอากัน...หรือยังไง? ถ้ามึงจะมีแฟน ก็หัดเลือกคนที่ให้เกียรติตัวเองหน่อยเหอะ ไม่ใช่คนที่ดีแต่ทำให้มึงเสียหาย เป็นผู้หญิงอะไรวะ...ไม่รู้จักปกป้องศักดิ์ของตัวเอง” เสียงตำหนิรัว ๆ ทำให้ไออุ่นถึงกับเท้าสะเอวจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง ในใจลึก ๆ อยากจะตะโกนดัง ๆ ใส่หน้าเขานักว่า...ไอ้เชี่ย! คนที่ทำรอยบ้า ๆ นี่ ก็คือมึงนั่นแหละ! แต่ริมฝีปากบางกลับเม้มแน่น กักเก็บความจริงเอาไว้ แล้วสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะโพล่งออกมาแค่สั้น ๆ “มึงแดกสักทีเหอะ...กูกราบล่ะ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more