เปลือกตาบางปรือขึ้นช้า ๆ ท่ามกลางแสงสีขาวที่สว่างจ้า ความมึนงงถาโถมเข้ามาในห้วงความรู้สึกแรกที่ได้สติ ก่อนที่จะเริ่มกะพริบตา
ถี่ ๆ เพื่อสู้แสง
“ยังดีที่เศษแก้วไม่ได้บาดโดนเส้นเอ็นหรือจุดสำคัญ แต่ที่น่าห่วงคือแผลค่อนข้างเหวอะหวะ น่าจะเกิดจากการที่คนไข้พยายามฝืนเดิน
น่ะครับ”
เสียงพูดคุยที่ปลายเท้าทำให้ฉันมีสติ รีบก้มลงไปดูและพบกับผู้ชาย
สวมชุดกาวน์สีขาว เพียงแค่นี้ก็เดาได้แล้วว่าฉันตื่นขึ้นมาอยู่ที่ไหน
“ขอบคุณมากครับหมอ”
“ยังไงหมอก็ขอให้นอนดูอาการที่นี่สักคืนนะครับ เผื่อตอนเย็น
ไข้ขึ้นจะได้มีทีมพยาบาลช่วยดูแล”
“ได้เลยครับ”
พูดคุยกันเสร็จหมอก็เดินออกไปด้านนอก เป็นจังหวะที่พี่ไทน์หันหน้ามาพอดีและพบว่าฉันฟื้นขึ้นมาแล้ว
“ทำไมทำแบบนี้!”
“...”
ประโยคแรกที่หลุดออกมาจากปากเขาเกินความคาดหมายของฉันไปมาก ในตอนแรกนึกว่าเขาจะเอ่ยประโยคแสนหวานที่เต็มไปด้วยความห่วงใย แต่ทำไมถึงกลับกลายเป็นเสี
