ฉันเพิ่งเข้าใจสาเหตุที่พ่อห้ามฉันมีแฟนก่อนเรียนจบจนหัวชนฝา
ก็วันนี้ วันที่ฉันเอาแต่นอนซมไม่มีกะจิตกะใจจะลุกขึ้นไปเรียน สองวันเต็ม ๆ ที่เอาแต่ขลุกอยู่ในห้อง ร่างกายแทบจะไม่ได้เจอแสง เปิดประตูแค่ตอนมีคนขึ้นมาส่งอาหาร แต่ละวันก็เอาแต่ไถหน้าจอโทรศัพท์ไปอย่างเลื่อยลอย
แต่แล้วปลายนิ้วชี้ที่ปัดหน้าจอก็เผลอกดเข้าสตอรี่ของใครบางคนโดยบังเอิญ ก่อนจะนิ่งงันไปพักหนึ่ง เพราะมันคือสตอรี่ของยัยพี่แพม...
ภาพที่อัปก็แทบจะไม่มีอะไรให้สนใจ เพราะเป็นเพียงลงเวลา 00.00 น. และถ่ายติดขอบประตูห้องน้ำ ฉันไม่อยากทำตัวเป็นสายสืบเลย แต่อดไม่ได้ที่จะซูมเข้าไปดูที่ขอบประตูห้องน้ำใกล้ ๆ พลางเม้มปากแน่น
“ใช่จริง ๆ ด้วย...”
ก้อนหัวใจที่คิดว่าแตกละเอียดคาอกไปแล้วมันยังคงสลายได้อีกซ้ำ ๆ
ในหัวเอาแต่คิดวน ๆ ว่ายัยนั่นไปทำอะไรที่ห้องพี่ไทน์ตอนเที่ยงคืน
“ทำไมมูฟออนเร็วจังวะ ไอ้พี่ไทน์บ้าเอ๊ย!”
ฉันทุบมือลงตุ๊กตาหมีที่อยู่
