จำเลยลับเด็กคนโปรด

EP 6 : จงใจปล่อยเหยื่อ

ตอนที่ 6 : จงใจปล่อยเหยื่อ

ร่างกายกำยำถอยออกมาและก้มหยิบเสื้อเชิ้ตกลับมาสวมใส่อย่างลวกๆตามเดิม นิ้วแกร่งกดหยุดอัดวิดีโอและเก็บโทรศัพท์เครื่องหรูของเธอใส่กระเป๋ากางเกง

ขนมผิงเงยหน้าขึ้นมาในจังหวะที่เขาเก็บโทรศัพท์ของเธอไปพอดี เธอได้แต่มอง เพราะไม่สามารถเอาโทรศัพท์ของตัวเองกลับมาได้ แต่พอได้เห็นว่าเขากลับไปสวมเสื้อตามเดิมทำให้เธอค่อนข้างมั่นใจว่าเขายอมรับในสัญญาของเธอ

“ปล่อยฉันแล้วใช่ไหม”

“อย่าคิดว่าต่อจากนี้ชีวิตเธอจะเป็นอิสระ ทุกย่างก้าวของเธอฉันรู้หมด ทันทีที่ปริปากบอกเพื่อนของเธอ ชีวิตเธอจะได้ทุกข์ทรมานก่อนตาย” เจโฮปพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก ไม่ได้บอกว่าปล่อยหรือไม่ปล่อยเธอ แต่ก่อนที่ร่างสูงจะเดินออกจากที่นี่ได้พ่นคำขู่ให้คนที่สะอื้นไห้หวาดกลัว

“ถ้ามีปัญญาก็แกะเอาเอง แต่ถ้าแกะไม่ได้ก็อยู่ที่นี่ นอนกับผีในหลุมฝังศพ ศพใหม่พึ่งฝังเมื่อวาน” เจโฮปหมุนตัวเดินออกไปทันทีหลังจากพูดจบ ใบหน้าคมคายเรียบนิ่งไม่แสดงออกถึงความเห็นใจแต่อย่างใด

ถ้าบอกแล้วเข้าใจตั้งแต่เมื่อเช้า คงไม่ต้องลงมือให้เสียเหงื่อแบบนี้

บรรยากาศกลับมาเงียบสงัดจนน่าขนลุก เธอเห็นลูกน้องของเขาทยอยเดินออกไปหลังจากเจ้านายออกจากบริเวณนี้ไปสักพัก ขนมผิงพยายามใช้ฟันกัดและดึงสายเข็มขัดออกจากมือ ต่อให้เจ็บปวดแต่จะนั่งรอความตายที่นี่ไม่ได้ เธอพยายามบิดข้อมือไปมาและใช้ฟันกัดดึงเข็มขัดครั้งแล้วครั้งเล่า ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อและคราบน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด

“อื้อ...” เธอใช้แรงกระชากสุดแรงจนมือทั้งสองข้างเป็นอิสระ ขอบของเข็มขัดหนังบาดลงบนผิวหนังจนเลือดซิบ

มือที่เจ็บแสบพยายามแกะเชือกเส้นหนาที่ข้อเท้า พยายามแก้ปมที่เขามัดไว้แน่นจนคายไม่ออก

“ออกสิ ออกสักที”

ท่ามกลางความเงียบมีเพียงเสียงสะอื้นไห้ของพริกหวานดังก้อง เธอพยายามแกะปมและพยายามบิดขาไปมาเพื่อให้มันหลวม แต่มันไม่เป็นผล ยิ่งบิดแรงผิวหนังก็เสียดสีกับเชือกเส้นหนาจนเจ็บ

“ฉันจะอยู่ที่นี่ไม่ได้”

นานนับชั่วโมงที่ขนมผิงพยายามแกะเชือกเส้นหนาที่ข้อเท้า เธอพยายามมีสติและนั่งแกะปมไปเรื่อยๆจนในที่สุดปมมัดสุดท้ายได้ถูกคลายออกทำให้ร่างบางหลุดพ้น

ขนมผิงพาร่างกายที่เจ็บช้ำออกมานอกตึกร้าง ข้อเท้ามีเลือดไหลซิบๆ แต่จะให้เดินช้าคงไม่ได้ แขนทั้งสองข้างกอดรัดลำตัวไว้แน่นเพราะกระดุมทุกเม็ดถูกกระชากจนขาดไม่สามารถติดได้เลยแม้แต่เม็ดเดียว ร่างกายที่ปวดร้าววิ่งมาตามทางเพื่อไปที่รถของตัวเอง เห็นว่ามันยังจอดอยู่ที่เดิม แต่ไม่มีรถคันนั้นจอดต่อท้ายแล้ว

ใบหน้าหวานเริ่มมีความหวังเมื่อกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาที่รถ แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อกำลังจะเปิดประตูฝั่งที่กระจกแตกละเอียดแต่เห็นล้อยางทั้งสี่ถูกปล่อยลมจนแบน ถึงแม้จะไม่มีอะไรรั้งรถเธอไว้เหมือนตอนแรก แต่รถของเธอไม่สามารถขับเคลื่อนออกไปจากตรงนี้ได้

และโทรศัพท์ของเธอก็ไม่มี

“อะไรกับฉันนักหนา” ร่างที่ไร้เรี่ยวแรงแทบทรุดลงไปนั่งกับพื้น น้ำตาไหลออกมาอาบสองข้างแก้มอีกครั้ง เท่าที่จำได้ในรถของเธอมีเสื้อยืดสำรองไว้ทำให้ขนมผิงเปิดประตูด้านหลังและถอดเสื้อนักศึกษาออกก่อนจะสวมเสื้อยืดเข้าแทน ควานหากระเป๋าเงินที่วางไว้ แต่กลับไร้ซึ่งเงาของมัน

“กระเป๋าตังหายงั้นเหรอ”

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นพยายามข่มอาการของตัวเอง และเอาตัวเข้าไปด้านหน้ารถเพราะนึกขึ้นได้ว่าพอมีเศษเหรียญและแบงก์ย่อยในลิ้นชักเล็กด้านหน้า

ทันทีที่ได้เงินติดตัวทำให้ขนมผิงเดินออกมาตามทางที่เปลี่ยว ใบหน้าหวานแดงก่ำและสะอื้นไห้มาตลอดทางจนมาถึงปากทางที่พอมีรถสัญจรผ่าน

“ไม่มีรถแท็กซี่สักคัน โบกคันไหนก็ไม่จอด” ขนมผิงบ่นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ชีวิตนี้ไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน จนทำให้บางช่วงเธอสติแตกจนตัวสั่นเทาควบคุมตัวเองไม่ได้ แขนเรียวเล็กโยกเบาๆเป็นการโบกรถที่ผ่านไปผ่านมาแต่ไม่มีคันไหนเหลียวแล ทำให้เธอเดินย้อนสวนรถขึ้นมาเรื่อย ๆ อย่างน้อยยังจำทางที่ขับมาได้บ้าง

แสงไฟของรถที่กำลังสวนมาสาดใส่ดวงตากลมโต แสงไฟสีขาวสาดเข้ามาทำให้เธอมองไม่เห็นทางจนเผลอหลับตาแต่เมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์ที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆทำให้เปิดเปลือกตาขึ้นและเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อแสงไฟของรถที่สวนมาพุ่งมาที่เธอ ไม่ใช่ขับสวนเหมือนคันอื่น

“กรี๊ดดดด”

เสียงกรีดร้องดังลั่นเท้าเรียวเล็กก้าวถอยหลังอัตโนมัติจนพลาดล้มลงไหล่ทางที่เต็มไปด้วยหินกรวด มือที่ค้ำตัวเองไว้รู้สึกเจ็บแสบ บ่งบอกถึงเศษของมีคมบางอย่างบาดเข้าที่ฝ่ามือ

เอี๊ยด

เสียงเบรกดังกังวานไปทั่วบริเวณทำให้ขนมผิงเงยหน้าขึ้นมองรถที่จงใจพุ่งใส่เธอ แต่ทำให้หัวใจดวงน้อยตกไปที่ตาตุ่มเมื่อเป็นรถสปอร์ตคันหรูสีดำคันที่คุ้นเคย

“หึ” เจโฮปหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นสภาพของหญิงสาวล้มลงไปที่ไหล่ทาง ก่อนจะเคลื่อนรถออกอย่างรวดเร็วพร้อมกับเหลือบมองกระจกมองหลังที่มีรถคันสีดำจอดเทียบแทน

“พวกแกเป็นใคร” ขนมผิงถามด้วยน้ำเสียงหวาดผวาเมื่อมีรถคันสีดำที่เป็นรถตู้ธรรมดามาจอดแทนรถสปอร์ตคันนั้นที่ขับออกไปแล้ว

“ถ้าไม่อยากตายตรงนี้ก็ขึ้นรถ” ชายฉกรรจ์ชุดดำล้วนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงโหดเหี้ยม

“แล้วจะมั่นใจได้ไงว่าถ้าขึ้นไปฉันจะไม่ตาย”

“ผมจะไม่ฆ่าคุณ ถ้าเจ้านายผมไม่สั่ง”

คำพูดของชายฉกรรจ์ชุดดำทำให้ขนมผิงเข้าใจบางอย่าง แสดงว่านี่คือลูกน้องของเขา แต่เธอจะมั่นใจได้ยังไงว่าถ้าขึ้นไปแล้วคนพวกนี้ไม่ทำอะไรเธอ เกิดเขาโทรมาสั่งฆ่าตอนที่เธอขึ้นรถไปแล้วล่ะ

“ผมให้เวลาคุณตัดสินใจหนึ่งนาที แต่ถ้าไม่ไปก็อาจตายเพราะถูกฆ่าข่มขืนหรือไม่ก็ฆ่าชิงทรัพย์ แถวนี้ขึ้นชื่อเรื่องพวกนี้อยู่ด้วย”

คำขู่ของชายฉกรรจ์ทำให้ขนมผิงหวาดผวา เข้าใจแล้วว่าต่อให้เธอโบกรถคันไหนก็ไม่มีใครจอดเพราะกลัวเธอเป็นนกต่อให้กับโจร ร่างที่แสนเจ็บปวดกัดฟันลุกขึ้นเพราะไม่มีทางเลือกอื่น จะให้เดินกลับคงไม่ไหว มองอีกมุมถ้าเขาจะฆ่าคงทำตั้งแต่อยู่ในตึกร้างนั้นแล้ว

ใบหน้าหวานก้มมองมือตัวเองที่เจ็บแสบและเป็นไปอย่างที่คิด เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากฝ่ามือเธอทำได้เพียงเช็ดคราบเลือดออกอย่างลวกๆ

สายตาของชายฉกรรจ์จ้องมองหญิงสาวไม่วางตา เมื่อเธอขึ้นไปนั่งบนรถทำให้ทุกคนขึ้นตามมาประกบซ้ายขวาโดยที่หญิงสาวนั่งตรงกลาง

ขนมผิงนั่งนิ่งและไม่อยากต่อสู้อะไรอีกแล้ว นาทีนี้ถ้าเกิดคนพวกนี้พาไปฆ่าก็ไม่มีอะไรต้องกลัว ความน่ากลัวเธอเจอมาหมดแล้ว เปลือกตาค่อยๆปิดลงเพราะไม่อยากรับรู้อะไรอีก

สองชั่วโมงผ่านไป

ตุบ

“อ๊ะ”

“สภาพคุณตอนนี้น่าจะกลับมาที่คอนโดมากกว่ากลับบ้าน หวังว่าคุณจะไม่ปากสว่าง เพราะครั้งหน้าอาจไม่มีโอกาสได้ออกมาจากที่นั่น”

ขนมผิงมองชายฉกรรจ์ด้วยสายตาเกลียดชังเมื่อตัวเธอถูกเหวี่ยงลงจากรถในสภาพที่น่าเวทนา มือเรียวเล็กกำหมัดแน่นและข่มความเจ็บ ดวงตากลมโตจ้องมองรถตู้คันสีดำที่ขับเคลื่อนออกไปอย่างรวดเร็วก่อนจะพยุงตัวเองลุกขึ้น

หันมองซ้ายที มองขวาที เธอถูกทิ้งด้านหลังคอนโดตัวเองที่ตอนนี้เป็นเวลากลางดึกไม่มีคนเดินพลุกพล่าน มือเรียวเล็กปาดน้ำตาออกจากใบหน้าลวกๆและพยุงร่างกายที่แสนบอบช้ำขึ้นห้อง

“พวกคุณเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงรู้เรื่องราวของฉันมากมายขนาดนี้” เสียงที่สั่นเครือพูดกับตัวเอง เหมือนเรื่องส่วนตัวของเธอพวกเขาจะรู้หมด รวมถึงรู้ว่าที่นี่คือคอนโดของเธอและยังรู้ว่าเธอมีบ้านของครอบครัว